Józef Pankiewicz „Dziewczynka w czerwonej sukni” - opis i interpretacja obrazu

Józef Pankiewicz przyszedł na świat w Lublinie w 1866 r. Był polskim pedagogiem i malarzem, a w swojej twórczości nawiązywał do popularnych w ówczesnej Francji impresjonizmu i symbolizmu. Następnie, zainspirowany twórczością Jamesa Whistlera (znanego amerykańskiego malarza), próbował tworzyć portrety. Takim właśnie dziełem jest „Dziewczynka w czerwonej sukni” datowana na rok 1897.

Przedstawiona na płótnie dziewczynka jest jeszcze dzieckiem. Stoi ona w centrum obrazu, a od jej postaci promieniuje ciepło. Być może wynika to z intensywnej czerwieni jej sukni. To właśnie tej barwy jest jej sukienka, która stanowi najjaskrawszy punkt obrazu. Obszerna i pofałdowana część garderoby została wyposażona w bufiaste rękawy zwiększające przestrzeń zajmowaną przez strój. Dziewczynka jedną rękę opiera na krześle, a w drugiej (swojej prawej) trzyma, najprawdopodobniej, chusteczkę. Twarz przedstawionej na płótnie postaci jest bardzo wyrazista, nieco tajemnicza i intrygująca. Czarne oczy, zaznaczony nos i czerwone usta otoczone są złotawymi włosami opadającymi na lewe ramię dziecka. Tło stanowi stonowana ściana, na której jedynym wyróżniającym się punktem są znajdujące się po prawej stronie dzieła kwiaty.

Szczególną właściwością tego dzieła jest minimalizm przedstawionej na nim sceny. Pomogło to artyście osiągnąć ciekawą grę światła (cień padający na ścianę, zaciemnienie na ręce opieranej o krzesło) oraz doskonały efekt czarnych oczu dziewczynki, które w pewien sposób stają się najbardziej wyrazistymi punktami całego płótna.

„Dziewczynka w czerwonej sukni” to dzieło powstałe na specjalne zamówienie Adama Oderfeldera (ojca modelki) - mecenasa i kolekcjonera polskiego malarstwa. Spotkał się z pozytywnym przyjęciem krytyki i widzów, co zapewne spowodowane było tajemnicą i lekkim niepokojem, które wynikały z przejmującego spojrzenia czarnych oczu przedstawionej na płótnie bohaterki.