Bitwa o Tunis - Kampania tunezyjska - II wojna światowa

Po pokonaniu przez brytyjską 8. Armię pod dowództwem generała Montgomery’ego głównych sił niemieckich Afrika Korps w ponad tygodniowej bitwie pod El Alamein na przełomie października i listopada 1942 r. alianci odzyskali kontrolę nad większą częścią Afryki Północnej. Niedobitki niemieckich oddziałów gen. Erwina Rommla zmuszone było do konsekwentnego cofania się na zachód, aż w końcu do ostatecznego odwrotu do Tunezji.

Tunezja została już wcześniej zajęta przez wojska niemieckie i stanowiła de facto ostatni zorganizowany bastion obrony państw osi w Afryce. Alianci chcąc definitywnie zakończyć walki na tym froncie oraz przeprowadzić inwazję na faszystowskie Włochy, musieli jeszcze pokonać Niemców na terenie Tunezji. Korzystne ukształtowanie linii brzegowej w okolicach Tunisu pozwalały Niemcom skutecznie sabotować alianckie transporty morskie przemierzające Morze Śródziemne. Wielkich szkód w konwojach państw sprzymierzonych dokonały szczególnie niemieckie bombowce nurkujące z dużej wysokości – Junkers Ju 87 Stuka. Sytuacja taka skłoniła dowództwo sił alianckich do przeprowadzenia ostatniego etapu wojny z Afrika Korps.

Początkowe alianckie próby przejęcia kontroli nad Tunezją zakończyły...