Stronnictwa i partie polityczne w dwudziestoleciu międzywojennym

Dwudziestolecie międzywojenne, czyli okres, w czasie którego Polska przechodziła przyspieszony kurs demokracji charakteryzował się prawdziwym rozkwitem działalności partyjnej. Permanentne tarcia i konflikty powodowały, że ówczesna scena polityczna była bardzo niestabilna. Stronnictwa się rozsypywały i ponownie powstawały, zawierano sojusze w różnych konfiguracjach, często dochodziło do zmian rządów. Parlamentaryzm pierwszych lat miał więc charakter bardzo chaotyczny.

W Polsce międzywojennej można było wyróżnić przynajmniej cztery główne ruchy społeczno-polityczne: narodowy (endecja), chrześcijańsko-społeczny (chadecja), chłopski (PSL Piast, PSL Lewica, PSL Wyzwolenie, Niezależna Partia Chłopska, Stronnictwo Chłopskie) i robotniczy (PPS, Komunistyczna Partia Polski).

Najistotniejszą partią o profilu narodowym była Narodowa Demokracja, zwana również endecją. Głównymi jej przywódcami byli Roman Dmowski, Marian Seyda i Stanisław Grabski. Była to partia korzeniami sięgająca jeszcze XIX wieku. Po odzyskaniu niepodległości zmieniona została nazwa, na Związek Ludowo-Narodowy, i przystąpiono do realizacji celu, jakim było zjednoczenie wszystkich partii o podobnych programach z wszystkich trzech zaborów....