Maksymilian Gierymski - biografia, życiorys

Maksymilian Gierymski to prekursor realizmu w malarstwie polskim. Jest uznawany za najgenialniejszego przedstawiciela „szkoły monachijskiej”. Urodził się w Warszawie w 1846 roku. W bardzo młodym wieku Maksymilian przejawiał głównie talent muzyczny. Rozpoczął naukę gry na fortepianie, co przez całe życie było jego pasją. W 1862 roku podjął studia w Instytucie Politechnicznym Rolnictwa i Leśnictwa, jednak  po roku, w wieku siedemnastu lat, uczestniczył w powstaniu styczniowym, w związku z czym studia przerwał. Z tych wydarzeń czerpał później wiele motywów i wykorzystywał je w swoich obrazach.

Jego płótna przedstawiały sceny batalistyczne, rodzajowe, a przede wszystkim pejzaże. Po pewnym czasie od upadku powstania młodzieniec rozpoczął studia o profilu matematycznym i fizycznym w warszawskiej Szkole Głównej. Szybko jednak zrezygnował i rozpoczął naukę w Klasie Rysunkowej. Poziom nauczania według wymagającego Gierymskiego, był jednak niezadowalający. Postanowił więc kształcić swój kunszt samodzielnie. W tym czasie zawarł znajomość z Juliuszem Kossakiem, który zachwycił się talentem Gierymskiego i postanowił udzielać mu lekcji.

W 1867 roku dzięki stypendium rządowemu Maksymilianowi udało się wyjechać do Monachium, gdzie studiował w Akademii Sztuk Pięknych. Odnosił tam spore sukcesy. Gierymski na przełomie 1867 i 1868 roku w Monachium zaczął uczęszczać na prywatne lekcje do pracowni znanego i cenionego batalisty, Franza Adama. Jednocześnie został wówczas członkiem monachijskiego Kunstvereinu. W 1869 roku zdobył nagrody na wystawie w Monachium, a trzy lata później – w Berlinie, zaś w 1873 nagrodzono go złotym medalem na Wystawie Powszechnej w Wiedniu. W tym czasie bardzo wzrosło zainteresowanie jego twórczością wśród kolekcjonerów sztuki. Z wielu największych miast Europy napływały nowe zamówienia na obrazy, a te wcześniej namalowane przez Gierymskiego – od razu znajdowały nabywców.

W Polsce jego dzieła przyjmowane były raczej obojętnie, czasem nawet krytykowano je, co skutecznie zniechęciło młodego malarza do uczestnictwa w wystawach na terenie Polski. Na początku lat siedemdziesiątych Gierymski podróżował po Italii, jednak od 1873 roku przebywał głównie w miejscowościach sanatoryjnych, ponieważ zachorował na gruźlicę. We wszystkich tych podróżach towarzyszył Maksymilianowi jego młodszy bart – Aleksander, który również był malarzem. Starszy z braci był coraz bardziej wycieńczony. Zaczął wówczas prowadzić dziennik, ponieważ nie był już w stanie malować. Żył jedynie 28 lat. Jego tragiczna, przedwczesna śmierć spowodowana była gruźlicą.

Zmarł w 1874 roku w Raichenhall w Bawarii.