Babilonia - Kasyci - państwo kasyckie

Najazd kasycki w roku 1595 p.n.e. położył kres świetności państwa starobabilońskiego. Agresorzy przybywający zza gór Zargos na północy zdobyli rozległe państwo oraz stalicę w Babilonie praktycznie bez większych problemów - w tradycji historycznej nie zachowały się wzmianki o walce czy oporze ze strony miejscowej ludności, ponieważ kraj był wówczas bardzo osłabiony w wyniku długotrwałej wojny domowej na południu a władza i wojska znajdowały się w już w fazie rozkładu.

Kasyci, w przeciwieństwie do swoich barbarzyńskich poprzedników Gutejczyków i Lulubejów, którzy w poprzednim tysiącleciu najeżdżali Mezopotamię, nie przyje jęli spuścizny dobrze rozwiniętej kultury Babilonu. Okres panowania dynastii kasyckiej był dla cywilizacji babilońskiej czasem stagnacji, ponieważ zdobywcy woleli raczej narzucić swoim nowym poddanym swój prymitywny styl życia, aniżeli ulec asymilacji.

Założycielem dynastii kasyckiej, która władała Babilonią przez ponad cztery stulecia był Gandasz. Stosunkowo niewiele wiadomo o organizacji i funkcjonowaniu państwa w tym okresie, ale prawdopodobnie przez większośc czasu nie stanowiło ono jednolitego organizmu -było raczej luźną federacją praktycznie niezależnych krajów (akadyjskie matu), którymi władali przedstawiciele panującej dynastii. Obok rejonu centralnego, wokół miasta Babilon, gdzie rezydował i którym osobiście rządził król istniał jeszcze tzw. Kraj Nadmorski na południu (zwany mat Tamti), mat Halman na podgórzu Zargosu oraz wiele innych pomniejszych okręgów plemiennych zwanych pihatu. Na czele administracji państwowej stał przebywający na stałe w Nippur urzędnik zwany guenna, który kontrolował w imieniu króla pobór podatków oraz nadzorował namiestników okręgów pihatu.

Kryzys piśmiennictwa w pierwszych dwóch wiekach panowania Kasytów spowodował, że dzisiaj stosunkowo niewiele wiemy o tym okresie w dziejach Babilonii. Dopiero dzięki powstałym w XIV stuleciu p.n.e. dwóm kronikom: proasyryjskiej „Kronice Synchronistycznej” oraz bardziej obiektywnej „Kronice P” poznajemy lepiej pierwszego władcę państwa średniobabilońskiego. Kurigazlu I Starszy, bo o nim mowa, panował około roku 1400 p.n.e. i zasłynął jak król, który rozciągnął władzę Babilonu nad niemal wszystkimi plemionami kasyckimi w Mezopotamii. Z powodzeniem również prowadził wojny z Elamem a także przemianował nazwę rządzonego przez siebie państwa na Karduniasz (nazwa kasyckiej Babilonii). Ukoronowaniem jego panowania była budowa nad Tygrysem (w okolicach dzisiejszego Bagdadu) nowej potężnie ufortyfikowanej stolicy, Dur-Kurigazlu (Twierdza Kurigazlu), aby lepiej móc kontrolować sytuację na newralgicznej północno-wschodniej granicy państwa.

Po śmierci Kurigazlu I sytuacja międzynarodowa znacznie się skomplikowała -uniezależnił się odwieczny wróg Elam oraz pod rządami Aszur-uballita I odrodziła się Asyria. Za panowania Kurigazlu II Młodszego (lata 1345-1324 p.n.e.) Karduniasz przeżył swój ostatni okres świetności. Król ten m. in. pokonał pod Dur-Szulgi inwazyjną armię elamicką a następnie podbił ponownie cały Elam. Po jego śmierci kasycka Babilonia co raz bardziej schodziła do roli państwa drugorzędnego, musząc się pogodzić z faktem, że dominującą rolę na Bliskim Wschodzie co raz częściej zaczęła odgrywać Asyria.
Słabemu państwu Kasytów udało się jeszcze przetrwać niemal dwa stulecia a definitywnie rozbił je elamicki władca Szutruk-Nahhunte II na przełomie lat 1158 i 1157 p.n.e., którego armia zdobyła i straszliwie złupiła miasto Babilon, niszcząc i całkowicie paraliżując dotychczas w miarę sprawnie funkcjonujące struktury państwa.