Normandia - Podboje Normanów w Europie

Terytoria dzisiejszej północnej Francji już od I połowy IX wieku stały się teatrem kolejnych typowo łupieskich rajdów normańskich. Lokalni władcy frankijscy nie potrafili przeciwstawić się doskonale przysposobionym i zaprawionym w bojach wojownikom ze Skandynawii, dlatego też z czasem, spostrzegając ich słabość, Normanowie zmienili charakter swoich najazdów - z grabieży przerodziły się one w zorganizowane akcje kolonizacyjne i osiedleńcze. Do końca wieku X żywioł skandynawski na północnym wybrzeżu frankijskim stał się tak liczny, że królowie Franków zaczęli poważnie myśleć o usankcjonowaniu jego obecności na podległych sobie ziemiach i nadaniu Normanom lenna w postaci zamieszkałych przez nich ziem u ujścia Sekwany.

W roku 911 doszło do zawarcia umowy pomiędzy królem frankijskim Karolem III Prostakiem a przywódcą osiadłych w jego państwie, około roku 896, Normanów - Rolfem (zwanym również Rollonem). Na mocy podpisanego w Saint-Clair-sur-Epte układu Rolf stawał się królewskim lennikiem z ziem tzw. Górnej Normandii oraz zobowiązywał się do walki u boku króla w konflikcie przeciwko wpływowemu rodowi Kapetyngów i przyjęcia religii chrześcijańskiej w niedalekiej przyszłości. W ten sposób powstało na kontynencie europejskim odrębne państwo normandzkie, o którym śmiało można powiedzieć, iż zrodziło się w wyniku podbojów.

Do chrztu Rolfa i jego popleczników doszło w roku 912, ale błędnym byłoby stwierdzenie, jakoby stał się on od razu gorliwym wyznawcą nowej religii - przeciwnie, do końca swego życia oddawał cześć dawnym bogom germańskim, nie widząc nic zdrożnego w wznoszeniu modłów i próśb o wstawiennictwo do więcej niż jednego bóstwa.

Pomimo, iż Rolf nie uzyskał od Karola III tytułu książęcego, a istnieją również poważne wątpliwości czy miał prawo tytułować się hrabią (choć przywileje takowe niewątpliwie posiadał), pretensje do jego ziem zgłaszali stale władcy Bretanii, to władza jego na terenie Księstwa Normandii była bardzo silna i niemal nieograniczona. W niedługim czasie Normandia stała się jednym z najbardziej wpływowych i najpotężniejszych księstw na terenie rozpadającego się państwa Franków. Paradoksalnie, na poległych sobie terenach Normanowie znajdowali się w znacznej mniejszości, ponieważ nawet stałe dopływy mężczyzn z rodzimej Skandynawii nie zatrzymały stale postępującego procesu asymilacji przybyszów (małżeństwa z autochtonkami).