Polityka otwartych drzwi

Polityka otwartych drzwi oznacza, że wszystkie kraje mające interesy handlowe w danym państwie, są traktowane na równi. Polityka ta została sformułowana w kontekście stosunków handlowych w Chinach. Autorem jej jest John Hay (sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych), który ogłosił tę koncepcję na początku 1900 roku.

Strefy wpływów w Chinach były podzielone pomiędzy europejskie mocarstwa. Stany Zjednoczone zainteresowały się Chinami dopiero pod koniec XIX wieku i koncepcja Haya dawała im możliwość rozszerzenia swoich interesów na chińskie państwo, bez konieczności walczenia o własną strefę wpływów. Pomysł Haya obejmował ujednolicenie stawek celnych i odstąpienie od wzajemnego zwalczania się w obrębie stref wpływów handlowych.

Po pierwszej wojnie światowej polityka otwartych drzwi miała stać się gwarantem suwerenności chińskiej, która zaczynała być już bezpośrednio zagrożona przez dążenia Japonii. Została zapisana ona w traktacie waszyngtońskim z roku 1922, ale już w latach trzydziestych Japonia rozpoczęła bardziej zdecydowane kroki. Gdy zajęła Mandżurię, Stany Zjednoczone nie wykazały zdecydowanej reakcji. Ograniczono się do protestów dyplomatycznych, co sprawiło, że Japonia zaczęła prowadzić coraz bardziej agresywną politykę w Chinach, zmierzającą do podporządkowania sobie nowego terytorium, co – w dalszym ciągu – doprowadziło do wybuchu wojny chińsko-japońskiej.