II wojna macedońska - przyczyny, przebieg, skutki

Zachęcony łatwym zwycięstwem, Filip V zwrócił się przeciwko swym greckim rywalom. W odpowiedzi na jego agresywną politykę, Ateny zwróciły się do Rzymu z prośbą o pomoc. Mimo, iż II wojna punicka dopiero się zakończyła, a Wieczne Miasto nie było przygotowane do zaangażowania się w potencjalnie długi i zacięty spór, odmowa nie wchodziła w grę.

Rzym musiał dbać o swój prestiż i opinię niepokonanego mocarstwa. W przeciwnym razie, dotychczasowi sojusznicy mogliby zwrócić się przeciwko niemu. Choć senat początkowo nie wyraził zgody na wojnę, nowo wybrany konsul, Publiusz Sulpicjusz Galba, zjednał sobie lud, któremu senatorzy odmówić nie mogli. Rozpoczęła się II wojna macedońska.

Rzymska ofensywa zaskoczyła Filipa V. Po utracie kolejnych twierdz, król Macedonii wydał Rzymowi kilka bitew (Ottobolos, przełęcz Lynkos), jednak żadna z nich nie odwróciła złego biegu spraw. W maju 197 r. p.n.e. doszło do wielkiej bitwy niedaleko miasta  Larisa (w greckiej Tesalii), u stóp wzgórza Kynoskefalaj.  Dowodzeni przez Tytusa Kwinkcjusza Flamininusa Rzymianie zadali druzgocącą klęskę wojskom Filipa, który zbiegł, nim dostał się w niewolę. Kynoskefalaj była zarazem starciem, które ponad wszelką wątpliwość wykazało wyższość rzymskich legionów nad grecką falangą, uznawaną przez Aleksandra III za doskonały sposób organizowania wojska.

Rzymianie wykorzystali sukces i po zdobyciu, wraz ze swymi sojusznikami, kolejnych twierdz, zmusili Filipa V do zawarcia traktatu pokojowego. Macedonia zobowiązała się zwrócić wszystkie zdobycze wojenne, należące do sojuszników Rzymu. Ponadto, wypłaciła odszkodowanie Rzymowi oraz zredukowała flotę wojenną. Wreszcie, zobowiązała się do nie wypowiadania wojen bez zgody Wiecznego Miasta. Do całkowitej klęski brakowało jedynie utraty niepodległości.