Dlaczego od wieków ludzie się spieszą? Jak tempo życia wpływa na jego jakość? - rozwiń temat

Pośpiech towarzyszy ludzkości od wielu wieków, ponieważ w tle naszego życia stoi zawsze świadomość tego, jak niewiele pozostało nam jeszcze czasu na realizację naszych marzeń i ideału samego siebie, który stworzyliśmy w młodości. Najczęściej ludzie spieszą się więc, by zdążyć – zaznać szczęścia i spełnienia, zanim nadejdzie ostatnia z wyznaczonych im godzin, pozostawić trwały ślad po swoim życiu, nim stanie się ono jedynie wspomnieniem w pamięci bliskich.

Instynkt każe nam jednak zapomnieć o tym eschatologicznym wymiarze naszego pośpiechu w codziennym życiu, które od wieków zmienia się i ciąży stale ku pewnego rodzaju kondensacji – szczególnie w ostatnich dziesięcioleciach ludzkiej egzystencji zaczęła towarzyszyć potrzeba wypełniania jej po brzegi rozmaitymi doświadczeniami, których dostępność staje się coraz szersza i – pozornie – coraz łatwiejsza. Dziś spieszymy się wobec tego głównie z powodu ogromu rozmaitych zajęć, jakie leżą w zasięgu naszej ręki, pragnąc jak najwięcej z nich zakosztować, by trafniej wybrać to, które przyniesie nam największe korzyści. Przykładem takiej sytuacji może być chociażby wielość rozmaitych dróg, jakie współczesny świat oferuje młodzieży – czeka na nią wybór wśród szkół wyspecjalizowanych w rozmaitych dziedzinach, szereg ciekawych kierunków studiów, możliwość uprawiania przeróżnych sportów czy chociażby nauki nawet najbardziej egzotycznych języków świata.

Ilość rozrywek we współczesnym, zunifikowanym świecie jest tak wielka, że korzystanie choćby z kilku z nich naraz okazuje się bardzo czasochłonne, wymagając przez to stałego pośpiechu dla ich pogodzenia z codziennymi obowiązkami. Większość osób posiadających jakąś pasję – muzykę, taniec czy zgłębianie literatury – musi więc stale poświęcać spokój, odpoczynek, a nierzadko również zdrowie, by pogodzić doskonalenie się w dziedzinie, która jest im bliska, z wymaganiami przyziemnego świata – odrabianiem lekcji, pracą zarobkową czy choćby drobnymi obowiązkami, które czekają na każdego z nas w domu. W takim wymiarze pośpiech jest niejako konsekwencją zderzenia dwóch światów – naszych marzeń i racjonalnej rzeczywistości, o której nie możemy nigdy zapomnieć, by móc pozwolić sobie na robienie tego, co naprawdę kochamy.

Stale zwiększające się tempo życia oznacza w takim razie z pewnością pomnażanie rozmaitych doświadczeń i wrażeń, co samo w sobie jest zjawiskiem pozytywnym i nastrajającym optymistycznie. Często jednak zdarza się, że pragnąc wyzyskać nasz czas jak najbardziej produktywnie, w rzeczywistości tracimy go, nie znajdując momentu na zastanowienie się, czego tak naprawdę pragniemy od naszego życia i przeanalizowanie możliwych sposobów, w jakie moglibyśmy spełniać swoje marzenia.

Pośpiech wprowadza więc do ludzkiego życia sporo chaosu, nierzadko zupełnie niepotrzebnie komplikując sprawy, których rozwiązanie wymagało jedynie odrobiny spokoju i cierpliwości. Ideałem jest umiejętność zachowania złotego środka pomiędzy pełnym, intensywnym życiem a odrobiną odpoczynku, bez której nie sposób zdrowo i racjonalnie funkcjonować. Warto więc wprowadzić w życie nieco przewrotną, ale trafiającą w sedno problemu maksymę starożytnych: „spiesz się powoli”.