„Człowiek to wielkość i małość jednocześnie” - Biblia i antyk. Przykłady w literaturze

Człowiek może być jednostką wybitną, ponadprzeciętną, odznaczającą się w jakiejś dziedzinie spośród tłumu. Jednak w gruncie rzeczy każdy jest istotą słabą, którą łatwo można unicestwić, pokonać, zniszczyć.

Jak powiedział francuski filozof Blaise Pascal: „Człowiek jest trzciną najsłabszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą. Nieco mgły, kropla wody starczy, by go zabić. Lecz niechby był zgnieciony przez wszechświat cały, to jeszcze byłby szlachetniejszy od tego, co go zabija: gdyż on wie, że umiera. Cała tedy godność nasza leży w myśli”.
   
W literaturze antycznej nie brakuje opowieści o heroicznych czynach ludzi, którzy swą walecznością, mądrością i inteligencją wyróżniali się z tłumu, ale którzy mimo wszystko upadali i ponosili klęskę. Człowiekiem obdarzonym niesamowitymi zdolnościami muzycznymi był Orfeusz. Gdy grał na swej lirze, całe otoczenie zastygało w magicznym zasłuchaniu. Jego muzyka miała również moc władania siłami natury. Jednak zgubiło go wielkie uczucie do Eurydyki, z którą nie tylko nie mógł się połączyć, ale i której pomoc w powrocie z zaświatów okazała się dla niego zgubna.
 
Kolejnym przykładem na to, jak niewiele potrzeba, by zniewolić wielkiego bohatera jest wędrówka Odyseusza. Niezwykły i zasłużony dla swego kraju w bitwie trojańskiej mężczyzna został skazany na tułaczkę po morzach. Wiele przygód, jakich doświadczył, udowodniło, że mimo nieustraszoności, męstwa, sprytu i wybitnego charakteru, Odyseusz jest tylko człowiekiem, którego nietrudno zwieść pokusami. Nimfa Kalipso kusiła go swymi wdziękami aż siedem lat, więżąc go w ten sposób na swej wyspie. Podobnie oszukanie cyklopa nie powiodło się do końca przez pychę bohatera.

W Biblii nieustraszony wojownik Samson, który został obdarzony nadludzką siłą, mogący zniszczyć każdego przeciwnika, również został pokonany przez zwykłe ludzkie słabości. Ten ogromny, silny mężczyzna dał się zaślepić żądzy do kobiety, która wykorzystawszy jego lekkomyślność i ufność wobec niej, pozbawiła go całej zawartej we włosach mocy jaką posiadał.

Również Piotr Apostoł będący całym sercem przekonany, że nic nie zdoła zmusić go do wyparcia się jego drogiego nauczyciela i mistrza – Jezusa – poświadczył swym zachowaniem słabość. Piotr w obliczu autentycznego zagrożenia, które niosło ze sobą przyznanie się do znajomości z Jezusem, zdominowany został przez ludzką ułomność, strach i pierwotny mechanizm samoobrony.