Henryk Sienkiewicz „Pan Wołodyjowski” - bohaterowie. Charakterystyka

Głównym bohaterem trzeciej części „Trylogii” Henryka Sienkiewicza jest MichałWołodyjowski. Postać ta pojawiła się w dwóch powieściach poprzedzających „Pana Wołodyjowskiego”, jednak dopiero w tym dziele wysunięto ją na pierwszy plan.

Z poprzednich przedstawień znamy go jako rycerza o małym wzroście, ale wielkim sercu i wspaniałych umiejętnościach bojowych. Potrafił wygrywać pojedynki z takimi wojownikami, jak Bohun i Kmicic. Przy tym wszystkim zachowywał wielką skromność, odznaczał się odwagą i szacunkiem dla najważniejszych wartości.

Trzecia część cyklu powieści historycznych napisanych przez Sienkiewicza, miała robudować obraz tego rycerza. Jednak dzieło to nie odkrywa żadnych niespodziewanych prawd na jego temat. Wołodyjowski nadal jest postacią niezwykle skromną – pomimo licznych sukcesów, pozostaje pod buławą hetmana Sobieskiego. Nie próbuje wychodzić przed szereg, doskonale zna swoje miejsce. Wciąż doskonale wykonuje wojenne rzemiosło, a we władaniu szablą nie ma sobie równych.

Pamiętamy Wołodyjowskiego jako człowieka kochliwego, który swe uczucia lokował w niemal każdej kobiecie, jaką było mu dane poznać. W trzeciej części „Trylogii” możemy poznać jego wrażliwe oblicze. Po śmierci ukochanej – Anny – postanawia zamknąć się w klasztorze, gdyż nie może żyć bez tej kobiety. Dopiero wiadomość o fałszywej chorobie Ketlinga sprawiła, że opuścił on z zimne mury i wrócił do życia (to także kolejny dowód na jego wielki szacunek do przyjaciół). Ponownie możemy obserwować miłosne perypetie bohatera, który tym razem, po początkowych rozterkach, zakochuje się w zadziornej i uroczej Basi Jeziorowskiej, z charakteru będącej jego przeciwieństwem.

Michał Wołodyjowski wysadził się wraz z twierdzą w Kamieńcu Podolskim, gdyż ślubował bronić zamku i „pierwej się pod gruzami jego pogrześć, zanim by noga nieprzyjacielska miała w jego mury wstąpić”. Postawa ta dowodzi nie tylko jego wielkiego honoru, ale także  miłości, jaką żywił do ojczyzny.

Najlepszym przyjacielem Wołodyjowskiego jest Szkot – Ketling-Hessling, mąż Krystyny Drochojowskiej. Był to mężczyzna bardzo urodziwy – o pięknej twarzy, błękitnych oczach i jasnych, kręconych włosach. Cechowała go znajomość dworskich obyczajów i poezji. Wraz z głównym bohaterem przeżył wiele przygód i walczył u jego boku na niejednym polu walki. Dzięki temu narodziła się między nimi wyjątkowa przyjaźń, która trwała aż do wspólnej śmierci pod murami kamienieckiej twierdzy.

Znany z wcześniejszych części „Trylogii” Jan Onufry Zagłoba w „Panu Wołodyjowskim” jest już człowiekiem starszym i nieco zmęczonym dotychczasowym życiem. Nadal jednak potrafi wymyślać skuteczne fortele. To jego pomysłem było nakłonienie Wołodyjowskiego do  opuszczenia klasztoru za pomocą fałszywej wiadomości o chorobie Ketlinga. Dla głównego bohatera tej części, Zagłoba był niczym ojciec. Otaczał Michała ciepłem i robił wszystko, by zagwarantować mu szczęście. Niezwykle zależało mu na połączeniu Wołodyjowskiego z Basią Jeziorowską, którą uważał za idealną partnerkę dla „małego rycerza”.

Przy tym wszystkim Zagłoba zachował swoje charakterystyczne, nieco rubaszne, poczucie humoru oraz zamiłowanie do dobrych trunków. Wciąż potrafił zjednać sobie każdego rozmówcę i nadal był idealnym partnerem do biesiady.

Basia Jeziorowska była niezwykle urodziwą kobietą, której udało się zdobyć serce Michała Wołodyjowskiego. Z wyglądu była trochę niepozorna (niewysoka, jasne włosy, bladawa cera), lecz jej temperament był niezwykle gorący. Można ją określić mianem „żywego srebra”, gdyż wszędzie było jej pełno, a bardziej niż do kobiecych zajęć ciągnęło ją do szermierki. Imponować może jej odwaga, gdyż bohaterka nawet w trudnych sytuacjach (np. gdy Azja chciał wyznać jej swoje wielkie uczucie) potrafiła wyjść obronną ręką. Swego męża – Michała Wołodyjowskiego – kochała całym sercem, wiedziała też, że może czuć się przy nim bezpiecznie.

Krystyna Drochojewska skradła serce przyjaciela głównego bohatera – Ketlinga. Wcześniej była zaręczona z Wołodyjowskim, jednak gdy ten zauważył, że kobieta wzdycha do Szkota, postanowił pobłogosławić jej nowy związek. Krystyna doskonale potrafiła usidlić mężczyznę. Pomagał jej w tym talent muzyczny (pięknie śpiewała, grała na lutni), była także bardzo wymagającym i bystrym rozmówcą.

Azja Tuhaj – bejowicz był mężczyzną bardzo młodym, wywodzącym się od wielkiego chana tatarskiego. Pod przybranym nazwiskiem – Mellechowicz – walczył po stronie polskiej. Jednak nie czuł się obywatelem Rzeczpospolitej, wciąż tętniła w nim tatarska krew. Poprzysiągł zemstę na Polakach, dlatego też prowadził swoją podwójną grę. Chwilowo próbuje zmienić swoje postępowanie, gdy zakochuje się w Basi, lecz kiedy kobieta odrzuca jego miłość i ucieka, Azja postanawia urzeczywistnić swoją zemstę. Jego najbardziej brutalnym czynem jest rzeź, jakiej dopuścił się w Raszkowie. Gdy otwarcie opowiedział się po stronie sułtana, został pojmany i uśmiercony w sposób okrutny (nabity na pal i podpalony).