Maria Kuncewiczowa „Cudzoziemka” - motyw kobiety - opracowanie

Motyw kobiety nierozłącznie towarzyszy literaturze wszystkich epok. Pojawiły się w niej na przestrzeni dziejów tak niezwykłe postaci żeńskie jak choćby: Ofelia („Hamlet”), Małgorzata Gautier („Dama Kameliowa”) czy Penelopa („Odyseja”). Wszystkie one reprezentują pewną postawę, która staje się wzorem znajdującym odzwierciedlenie nie tylko w utworach literackich, ale także w życiu. „Cudzoziemka” Marii Kuncewiczowej także zawiera w sobie ten motyw. Różę Żabczyńską możemy włączyć w poczet niespełnionych kobiet.

Analiza charakteru głównej bohaterki, próba wniknięcia w jego głębię, pozwala lepiej poznać tę postać. Utracona pierwsza miłość, brak możliwości pełnego rozwinięcia talentu muzycznego – to wszystko rzuca się cieniem na jej dalsze życie. Wszystkie straty poniesione przez Różę Żabczyńska odbijają się na jej bliskich. Poza Władysławem nikt nie może nawiązać z nią trwałych relacji. Mur odgradzający ją od rodziny jest silny i zimny, Róża nie waha się jednak dyktować swojej woli córce i synowi dowodząc ich życiem.

Trudne doświadczenia niespełnionej skrzypaczki powodują u niej zaburzenia emocjonalne. Często popada w skrajne stany, wychodząc od rozpaczy przechodzi w agresję. Nie ma oporów przed psychicznym znęcaniem się nad najbliższymi czyniąc im w ten sposób wielką krzywdę. Jako kobietę niespełnioną można postawić ją obok Barbary Niechcicowej. Co prawda bohaterka „Nocy i dni” nie jest tak okrutna, jednak podobnie jak Żabczyńska często wspomina utraconą miłość, przejawia wielkie ambicje muzyczne (także niezaspokojone) oraz poślubia mężczyznę, któremu nie okazuje uczuć.

Róża Żabczyńska należy także do najbardziej urodziwych bohaterek literackich. Śliczna dziewczyna spodobała się już Michałowi, który zawiódł jej uczucia. Następnie nawiązuje ona wiele romansów szukając kolejnego partnera życiowego. Uważana jest za piękną, ale bardzo chłodną kobietę. W końcu wychodzi za Adama, jednak zamiast ofiarować mu swoje uczucie, niszczy mu życie. Takie przedstawienia kobiet w literaturze określa się jako „femme fatale”. By nie szukać daleko, jako przykład niech posłuży „Lalka” Bolesława Prusa. Izabela Łęcka bawi się uczuciami Wokulskiego, sprawiając mu tym wielkie cierpienie. W tym wszystkim jest bezlitosna oraz ciężko oprzeć się wrażeniu, że czerpie z tego sporą przyjemność.

Główna bohaterka Marii Kuncewiczowej to kobieta niespełniona, nosząca w sobie cechy „femme fatale”. Wszystko to zostało spowodowane ciężkimi doświadczeniami, które spotkały ją w życiu. Przed śmiercią udaje jej się zrzucić nałożone maski i ukazać się najbliższym w prawdziwej postaci. Odchodzi pogodzona z samą sobą i rodziną – odchodzi jako Róża Żabczyńska, nie zaś jako ktoś, kim tak naprawdę nie była.