Adam Mickiewicz „Dziady” cz. III - Wielka Improwizacja - interpretacja. Charakterystyka Konrada

Wielka Improwizacja to monolog jaki wygłasza Konrad. Jest to główny bohater III części „Dziadów” autorstwa Adama Mickiewicza. Konrad zarzuca w nim Bogu, iż nie potrafi on w sposób odpowiedni zarządzać światem, który sam stworzył.

Konrad to osoba bardzo samotna, jednak czuje, że spowodowane jest to niezwykłością talentu. Utrzymuje, że ze względu na swoją wyjątkowość skazany jest na obojętność ludzi. Wie, że nikt nie chce przebywać z osobą o ponadprzeciętnych umiejętnościach, która wierzy w swój geniusz.

Wiara w siebie stopniowo przeradza się jednak w zadufanie i próżność. Gwałtownością sądów, jakie wygłasza chce udowodnić Stwórcy swoją wyższość i indywidualizm. Prosi go o „rząd  dusz”, bowiem jest przekonany, że zdoła doprowadzić swój naród do szczęścia. Wie, że ma do spełnienia niezwykłą misję, czuje się potężny, zdolny do nadludzkich czynów. Jednak mimo przekonania o swojej nadzwyczajności doznaje  nadal poczucia niespełnienia.

Konrad to również, a może przede wszystkim, zagorzały patriota. Zrobiłby wszystko, aby wyzwolić swoją ojczyznę. Kiedy przeszedł przemianę z Gustawa w Konrada porzucił miłość do kobiety, a jego jedyną namiętnością...