Tadeusz Różewicz „Jak dobrze” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór stanowi swoisty rozrachunek z czasami II wojny światowej. Różewicz przeżył tę okropną tragedię, ale jego życie nigdy już nie było takie , jak wcześniej. W wierszu tym podmiot liryczny dziwi się najbardziej zwyczajnymi zjawiskami przyrody, ponieważ wojna odebrała mu nie tylko poczucie rzeczywistości, ale też miłość wobec ludzi i świata.

Wiersz ten zbudowany jest z trzech strof. Każda z nich posiada cztery wersy. Charakterystyczne są powtórzenie na początku pierwszego wersu nowej strofy. Słowa „Jak dobrze” można nazwać anaforą. Dostrzegamy również wielokrotną obecność wyrazu„ myślałem”. W wierszu nie odnajdziemy rymów, co jest typowe dla powojennej twórczości Różewicza.

Podmiot liryczny znajduje się w sytuacji obserwowania świata oraz głębokich przemyśleń na jego temat. Okazuje się, że choć tak dobrze poznał życie i zdobył rozmaite doświadczenia, zwykłe zjawiska przyrody są dla niego nowością, zaskoczeniem. Osoba mówiąca w wierszu przyznaje, iż nie wierzyła, że istnieją jeszcze lasy, jagody, drzewa i dobrzy ludzie. Jest to zastanawiające, od razu czytelnikowi nasuwa się myśl, co takiego się stało, co przeżył podmiot, co spowodowało pojawienie się takiego irracjonalny obrazu świata. Lasy i jagody były na świecie od zawsze, bez względu na czas historyczny oraz okoliczności.

Aby dobrze zrozumieć ten wiersz, należy przywołać kontekst historyczny oraz biograficzny Różewicza. Poeta ten przeżył wojnę oraz pobyt w obozie oświęcimskim. W swojej twórczości wielokrotnie poruszał ten problem, nie mógł odnaleźć się w nowym świecie, nie potrafił zapomnieć o tej człowieczej katastrofie. Ten utwór także należy do tego nurtu. Wojna okazała się dla podmiotu lirycznego wydarzeniem porażającym, wręcz traumatycznym. Wydawało się, iż na ziemie nie pozostało już nic dobrego ani pięknego. W czasie walk ludzie nie myśleli o lasach i pachnących drzewach, codziennie modlili się o wolność i przerwanie. Dla ówczesnego społeczeństwa wojna stanowiła jakby koniec wszystkiego., przekreśliła plany i marzenia. Osoba mówiąca w wierszu, którą możemy utożsamić z samym Różewiczem nie spodziewała się, że po wojnie wszystko będzie jak dawniej. Okazało się, że wciąż może leżeć pod drzewami, zbierać jagody i cieszyć bliskością innej osoby. Powtarza słowa „ Jak dobrze”, co może świadczyć o radości i poczuciu szczęścia. Jednak te stwierdzenia mogą być także ironiczne. Cóż z tego, że są lasy i jagody, skoro tak doświadczeni ludzie nie potrafią się już z nich cieszyć.

Utwór Różewicza jest piękny i wzruszający. Pokazuje, jak dla doświadczonych przez wojnę ludzi ważne są zwyczajne rzeczy, takie jak przyroda i miłość. My nie doceniamy życia tak jak oni, a być może powinniśmy.