Petrarka - biografia, życiorys

Petrarca (Petrarka) to najznakomitszy włoski poeta doby renesansu, autor inspirujących rzesze naśladowców sonetów do tajemniczej adresatki, Laury. Jego twórczość wywarła ogromny wpływ na Szekspira, Garcillaso de la Vegę, Luisa Góngorę, Francisca de Quevedę, Edmunda Spencera i in. Prekursor alpinizmu.

Urodził się w Arezzo w zamożnej rodzinie florenckiego notariusza, w 1304 r. Dzieciństwo spędził w Awinionie, a następnie razem z bratem podjął studia prawnicze w Montpellier i Boloni. Kiedy w 1326 r. umiera jego ojciec, rodzeństwo powraca w rodzinne strony. Francesco uzyskuje wkrótce niższe święcenia duchowne, co umożliwia mu zarówno rychłą karierę, jak i zawarcie związku małżeńskiego.

Potomni zapamiętają Petrarkę głównie jako autora nieśmiertelnych sonetów. Jak głosi legenda, do mistycznego spotkania z jego wielką muzą dochodzi w Wielki Piątek, 6 kwietnia 1327 r. To właśnie Laurze de Noves, przodkini Markiza de Sade, poeta zadedykuje najpiękniejszy cykl poezji miłosnej ówczesnych czasów. Tymczasem do dziś istnieje wiele spekulacji na temat realnego istnienia adresatki sonetów, gdyż nikt z najbliższego otoczenia Petrarki nie miał przyjemności jej poznać.

W 1330 r. Francesco rozpoczyna służbę u kardynała Giovanniego Colona, a następnie wyrusza w podróż do Francji, Niemiec i Rzymu. W 1337 r. powstają pierwsze strony poematu epickiego „Afryka”. Cztery lata później Petrarka za napisanie wspomnianego dzieła otrzymuje decyzją rzymskiego senatu najwyższe literackie wyróżnienie. Jego skronie zostają symbolicznie zwieńczone przez laur na znak mistrzostwa w kunszcie poezji. W 1345 r. odkrywa w bibliotece w Weronie manuskrypty Cycerona, „Epistolas familiares”, które odegrają wielką rolę w rozwoju europejskiego humanizmu.

Zarówno twórczość łacińska, jak i włoska Petrarki wyrasta ze spuścizny średniowiecza. Po łacinie powstają: wspomniany już poemat „Afryka”, stworzone pod wpływem odkrytych pism Cycerona 24 tomy własnych listów, będących przemyśleniami na różne tematy i nieposiadającymi jednego, konkretnego adresata, „Pieśni bukoliczne” – składające się z 12 eklog wzorowanych na Wergiliuszu, zbiór biografii znakomitych postaci historycznych („De viris ilustribus”), traktat poświęcony samotności („De vita solitaria”). Po włosku powstają z kolei: „Canzionere” – kancjonarz utworów lirycznych, głównie sonetów – oraz oryginalne „Triumfy”, będące personifikacją Miłości, Sławy, Śmierci, Czasu i Rozkładu.

W 1336 r. wraz z bratem oraz przyjaciółmi Petrarka odbędzie oryginalną jak na ówczesne czasy wyprawę w Alpy. Zdobycie szczytu Ventoso skłoni go także do napisania relacji z tego przedsięwzięcia. Przez całe życie będzie też gromadził oryginalne teksty zachowane z epok poprzednich. Z wielu podróży po Europie przywiezie ich w sumie ponad 200.

Ostatnie lata życia poeta spędzi na służbie u Viscontich w Milanie oraz Wenecji. Wreszcie od 1368 r. będzie przebywał w majątku w Arqua. Tam umrze na wskutek omdlenia i problemów krążeniowych.