Leopold Staff „Kochać i tracić” - interpretacja i analiza wiersza

Wiersz ten, jak wiele innych utworów poety ma charakter refleksyjny. Odnosi się do wszystkich ludzi żyjących na ziemi, brak w nim indywidualizacji jednostki. Wynika to z przeświadczenia artysty, że nasze losy są posobne, a nasze życie rządzi się tymi samymi, określonymi prawami.

Utwór zbudowany jest z dwóch czterowersowych strof. Wersy są regularne, każdy ma 11 sylab.  Zauważamy tutaj rymy naprzemienne, które można przedstawić jako abab, np. „podnosić- dosyć”, „pustynie- jedynie”.  Charakterystyczna dla tego utworu jest obecność bezokoliczników  (kochać, żałować”). Poprzez zastosowanie czasownika w formie nieosobowej poeta uzyskał wrażenie ogólności, braku indywidualizacji. Wiersz skierowany jest to wszystkich ludzi, a nie do jednej, konkretnej osoby. Ponadto bezokoliczniki nadają temu utworowi dynamizm, który pełni funkcję niekończących się powtórzeń. „ Kochać”- mówi podmiot liryczny, a więc opisuje uczucie, które było, jest i będzie obecne. Poprzez słownictwo został ukazany charakter wiersza, odnoszący się do życia ludzie we wszystkich czasach i epokach.

Wiersz ten ukazuje koncepcję życia według Staffa, która zakłada, że nasza egzystencja pełna jest sprzecznych uczuć i najróżniejszych wydarzeń. Widać wyraźny kontrast w słownictwie „ kochać- żałować”, „ podnosić się-padać”. Taka właśnie jest specyfika naszego losu. Jednego dnia jesteśmy na samym szczycie, szczęśliwi i zakochani, a drugiego ocieramy łzy i krzyczymy z rozpaczy. „ Oto jest życie”- stwierdza podmiot liryczny. Niby nic, tylko uczucia i zdarzenia, a jednak tak wiele, że człowiek za nic w świecie nie oddałby chwil spędzonych tu, na ziemi.  Druga strofa wydaje się być bardziej pesymistyczna, jednak wcale nie musi mieć takiego wydźwięku. Osoba mówiąca w wierszu uważa, że człowiek nie ustanie czegoś szuka, pragnie, za czymś biega. Wydaje mu się , iż jest to klejnot najcenniejszy i nie widzi innych ważnych wokół niego rzeczy. Bardzo często przecież nie możemy osiągnąć zamierzonego celu i cierpimy. Ten cel jest naszym klejnotem. Staff zauważa, że nie ma sensu gonić za idealną „ perłą”, bo na świecie i tak niewiele po nas zostanie. Po co mamy sobie zadawać tyle trudu, skoro kiedyś wszystko przyjdzie nam stracić i porzucić. Każdego z nas spotka śmierć, wtedy perły i klejnoty nie będą już ważne. Podmiot liryczny stwierdza, iż po człowieku zostaną jedynie ślady na piasku i kręgi na wodzie. Ta wizja wydaje się bardzo pesymistyczna, jednak ja uważam, iż Staff pogodził się z takim charakterem naszego życia. Według mnie poeta chciał przekazać, abyśmy cieszyli się tym co mamy i nie poszukiwali ideału. On bowiem doceniał życie takim, jakim było i potrafił się z niego cieszyć.

Wiersz ten po raz kolejny odkrywa przed czytelnikiem koncepcję życia i człowieka, jaką wyznawał Staff. Jest to postawa pełna pokory wobec świata i pogodzenia się z losem.