Zofia Nałkowska „Granica” - główne wątki powieści. Motyw miłości, obraz miłości w „Granicy” Nałkowskiej. Opracowanie

Powieść Zofii Nałkowskiej „Granica” zawiera rozbudowany wątek miłosny o sporym znaczeniu dla sensu dzieła. Jest on skomplikowany, bogaty w liczne opisy sytuacji oraz stanu uczuć bohaterów. Kochają oni mocno, zawzięcie, czasem udają miłość lub tylko wydaje im się, że kochają. Wątek miłosny w powieści dotyczy trzech osób: Zenona, Justyny i Elżbiety. Wszyscy oni powiązani są ze sobą licznymi sytuacjami i więzami. Wszystko to za sprawą Zenona.

Ziembiewicz najpierw uwiódł Justynę. Nie kochał jej prawdziwie. Dla mężczyzny była to tylko przelotna znajomość nie mająca przyszłości. Justyna natomiast bardzo kochała Zenona. Kiedy wyjechał na studia do Paryża, ona głęboko wierzyła w to, że jeszcze kiedyś spotka ukochanego. Czekała na niego i kiedy wrócił, ponownie zawiązał z nią romans. Dziewczyna wierzyła, że jego uczucia są szczere. W czasie znajomości z Justyną Zenon spotykał się także z Elżbietą Biecką, którą poznał w mieście przed laty. Z czasem zostali narzeczeństwem. Teraz Ziembiewicz zaczął prowadzić podwójne życie. Z jednej strony Justyna, z drugiej Elżbieta i brak odwagi, by przyznać się do błędu lub zakończyć któryś ze związków. Tak jest do momentu, kiedy pojawia się problem. Okazuje się bowiem, że Justyna jest w ciąży i wkrótce urodzi dziecko Zenona. Ziembiewicz nawet nie bierze pod uwagę takiego rozwiązania. Od razu zmusza dziewczynę do usunięcia ciąży. Ta, nie zastanowiwszy się ani trochę nad powaga sytuacji, zgadza się na zabieg, który opłaca jej kochanek.

Tymczasem Zenon o wszystkim opowiada Elżbiecie. Kobieta, nie chcąc być przeszkodą do cudzego szczęścia, uznaje, że  najlepiej będzie, jeśli wyjedzie. Tak też robi. Zostawia ukochanego i udaje się do matki. Okazuje się,  że Zenon nie chce tak tego zostawić. Wie, że związek z Justyną nie wchodzi w grę. Przyniósłby mu on tylko wstyd ze względu na pochodzenie społeczne dziewczyny. Namawia Elżbietę do powrotu i małżeństwa. Kobieta w końcu ulega prośbom ukochanego, który obiecuje poprawę. Wie ona jednak, że godząc się na małżeństwo z Zenonem, pozwala w pewnym stopniu wejść do ich życia Justynie. Dziewczyna przecież została skrzywdzona przez Ziembiewicza i trzeba jej teraz pomóc poukładać życie na nowo.

Tak też się dzieje. Znowu zaczyna się życie we trójkę. Elżbieta pomaga Justynie znaleźć pracę, ta jednak podupada na zdrowiu i przechodzi załamanie nerwowe spowodowane usunięciem ciąży. Jest z nią coraz gorzej. Zenon pochłonięty pracą zawodową, zrzuca swoją odpowiedzialność za dziewczynę na barki żony. Sytuacja jest z dnia na dzień coraz bardziej napięta. Kończy się ona tragedią. Justyna w zaawansowanej depresji oblewa Zenona kwasem, co powoduje jego ślepotę. Mężczyzna popełnia samobójstwo, a Elżbieta wyjeżdża z kraju, zostawiając dziecko pod opieką teściowej.

Obraz miłości nakreślony w „Granicy” pokazuje, jak niebezpieczna może być miłość, gdy kontrola nad uczuciami wymyka się spod kontroli. Justyna na pewno kochała prawdziwie, później tylko nie poradziła sobie z wyrzutami sumienia odnośnie aborcji. Elżbieta również kochała Zenona na swój sposób. Zgodziła się na małżeństwo obarczone odpowiedzialnością za byłą kochankę męża. Jest to na pewno duży dowód miłości. Czy jednak Zenon kochał którąkolwiek z nich? Nie wiemy tego na pewno. Po lekturze powieści można się domyślać, iż Justyna była dla niego zwykłą kochanką, którą uwiódł i której uczucia wykorzystał. Elżbieta nie przynosiła szkody jego wizerunkowi, gdyż była wykształcona. Nie odczuwał jednak wobec niej głębokiego uczucia. Czy więc Zenon w ogóle był zdolny do miłości? Odpowiedź na to pytanie niech każdy znajdzie sam.