Postaci dramatu Wyspiańskiego a ich pierwowzory - „Wesele”

Dramat Stanisława Wyspiańskiego pt.: „Wesele” powstał na skutek inspiracji autentycznymi wydarzeniami.Wszystkie postaci występujące na scenie, mają swoje pierwowzory w prawdziwych gościach, którzy pojawili się w domu Włodzimierza Tetmajera.

Pierwowzorem Pana Młodego był Lucjan Rydel – poeta i dramatopisarz. Małżeństwo, które zawarł z chłopką uzasadniane jest miłością, nie modą. W utworze przedstawiony jest on w sposób przejaskrawiony – jako bezkrytyczny chłopoman. Panna Młoda to tak naprawdę Jadwiga Mikołajczykówna. Miała 16 lat, gdy weszła w związek małżeński z Rydlem. W utworze przedstawiona jest jako typowa wiejska dziewczyna, co odbiegało od jej prawdziwego wizerunku. Wychowywała się w domu Tetmajerów, co oznacza, iż musiała odebrać podstawowe nauki, nabyć ogłady i obycia. Warto dodać, że małżeństwo opisywane było jako bardzo szczęśliwe i zgrane.

Goście, którzy przybyli z miasta w większości byli znani Wyspiańskiemu. Dziennikarz to Rudolf Starzewski – kolega, którego autor „Wesela” poznał na uniwersytecie. Był to dziennikarz konserwatywnego „Czasu”, człowiek rozmiłowany w sztuce, znający się na polityce, a w dodatku gorący patriota. Inspiracją dla postaci Poety był Kazimierz Tetmajer, mający już ugruntowaną pozycję w świecie poetyckim. Do jego dzieł, które zostały już wydane należał dramat: „Zawisza Czarny”. W dramacie znalazły potwierdzenie takie jego cechy jak: zamiłowanie do flirtów, ciekawość świata. Jego bratem był Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer – znany i ceniony malarz. Podczas swojego pobytu na wsi, bardzo zżył się z chłopami, nawet reprezentował ich w parlamencie. W dramacie stał się symbolem nieodpowiedzialności i bierności. Rachela – to córka i naprawdę nazywała się Pepa Singer. Była to około piętnastoletnia dziewczyna, która nie miała nic wspólnego z jej literackim portretem. Prawdopodobnie podglądała artystów przyjeżdżających na wieś i w ten sposób nabierała orientacji w świecie sztuki. Znamiennym jest fakt, że po premierze „Wesela” zaczęła wieść życie Racheli. Czas mijał jej na flirtach i spotkaniach w kawiarniach. Nos  jest postacią bardzo problematyczną. Według badaczów stanowił połączenie dwóch malarzy: Noskowskiego i Czajkowskiego. Jego kreacja to esencja przybyszewszczyzny – czyli ludzi zgromadzonych wokół Stanisława Przybyszewskiego oraz wyznawanych przez nich poglądów. Postać Radczyni to Antonina Domańska – ciotka Lucjana Rydla i żona radcy miejskiego.

Mieszkańcy Bronowic także zostali wykreowani na bazie żyjących tam ludzi. Czepiec to Błażej Czepiec, był on pisarzem gminnym i wujem Panny Młodej. Przy tworzeniu tej postaci Wyspiański skorzystał z kilku autentycznych wydarzeń z jej życia – między innymi pobicia agitatora na wiecu. Stąd przedstawiony jest on jako zadziorny i bitny chłop. Jasiek był bratem Panny Młodej i nazywał się Jan Mikołajczyk. Na weselu pełnił rolę drużby. To on został najbardziej obciążony winą za porażkę, gdyż zgubił złoty róg. Jak można przypuszczać chciwość i nieodpowiedzialność zostały przypisane mu nieco na wyrost. Gospodynią w bronowickiej chacie była Anna Tetmajerowa z Mikołajczyków. W utworze została ukazana trochę zbyt poważnie, gdyż podczas wesela miała dopiero 27 lat, co nie oznacza, że była złą żoną. Jej związek z Włodzimierzem Tetmajerem, podobnie jak jej siostry i Rydla, był bardzo szczęśliwy i dobrze się układał. Klimina to postać całkowicie autentyczna, tak jak jej wizerunek przedstawiony w „Weselu”. Opisywana była jako pełna wigoru wiejska baba, zawsze chętna do tańca i zabawy. Żyd także wydaje się być postacią autentyczną, gdyż nie odbiega wiele od tradycyjnych i znanych z historii opisów Żydów mieszkających na polskiej wsi.

Szukając analogii między bohaterami literackimi a ich pierwowzorami, należy pamiętać, że Stanisław Wyspiański przejaskrawił wiele rysów postaci. W ten sposób dostosował on ich wizerunki do głównego przesłania swojego dramatu. Warto dodać, że niektórzy z opisywanych bohaterów mieli do niego żal, jak Panna Młoda za przypisanie jej słów „A kaz tyz ta Polska”; niektórzy z kolei rozpoczęli życie literackiego odpowiednika – Pepa Singer (Rachela).