Jarosław Iwaszkiewicz „Panny z Wilka” - charakterystyka Wiktora Rubena

Wiktor Ruben to niemal czterdziestoletni mężczyzna zarządzający majątkiem w Stokroci, gdzie prowadzona jest opieka nad niewidomymi dziećmi. Zmęczony swoją pracą, a w dodatku przygnębiony śmiercią przyjaciela, za radą lekarza wyjeżdża na urlop do wujostwa. Przed piętnastoma laty zajmował tam posadę korepetytora panny Zosi i wiąże z tym miejscem najlepsze wspomnienia swojego życia. Głównym celem jego powrotu jest nadanie sensu własnemu życiu i odzyskanie dawnego wigoru.

Na jego psychice ślad wyryła wojna, w której brał udział. Prześladowały go dwa wspomnienia związane z młodością. Pierwszym był dezerter palący papierosa, czekając na rozstrzelanie. Drugi obraz, pojawiający się w jego umyśle, to kąpiąca się Fela. Te skrajne wizje oddają sprzeczności, których pełen jest bohater. Przepełniony frustracją szuka nadziei na odmianę swojego losu zagłębiając się w przeszłości. Miota się pomiędzy teraźniejszością a wspomnieniami, poszukując lekarstwa na swoje cierpienie. Przepełnia go świadomość, że nie wykorzystał nadarzającej się w młodości szansy, nie zrealizował swoich marzeń. Teraz pragnie spróbować jeszcze raz, czas okazuje się jednak bezlitosny.

Najpełniej dane jest nam poznać Wiktora z wypowiedzi, które kierują do niego inni bohaterowie utworu. Z ust Julci padają następujące słowa: „(...) bo trzeba ci wiedzieć, że w Wilku stałeś się legendą. Mówi się zawsze, żeby to Wiktor był, to by naprawił; żeby Wiktor był, to by to, to by owo... Jeszcze niedawno mówiłam do Joli, że za czasów Wiktora to by się nie zdarzyło”. Łatwo wywnioskować z nich, jak wielką estymą cieszył się w Wilku bohater. Warto także dodać, że był obiektem westchnień panien tam mieszkających. Kolejnych informacji o bohaterze dostarcza nam wypowiedź jego ciotki: „(..) młodszy jesteś, niż dawniej byłeś, a piękniejszy w każdym razie. Właśnie do wuja mówiłam: kto by pomyślał dawniej, że z ciebie taki piękny chłopiec wyrośnie. Jak tu bywałeś, to tylko Kazia i Jola uważały, żeś przystojny, a wszyscy śmieli się z tego. Chudy byłeś i wysoki jak koń angielski, a teraz przyjemnie popatrzeć. Wilkowskie panny pewnie pożałują, że na ciebie nie poczekały” – te słowa odsłaniają nieco wygląd fizyczny Wiktora.

W formułach wypowiadanych przez innych bohaterów poznajemy Rubena sprzed piętnastu lat oraz widzimy jego obecny obraz. Możemy jeszcze wywnioskować, że wcześniej Wiktor był człowiekiem nieco lekkomyślnym, bojącym się ustatkowania. Dlatego nie zaangażował się w żaden związek, odkładając swoje szczęście na później. Sam tłumaczył to faktem, iż nie rozumiał wtedy potrzeb swoich kochanek.

Główna postać opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza pt: „Panny z Wilka” to mężczyzna doświadczony przez życie (wojna, śmierć przyjaciela, ciężka praca), któremu ciężko zdecydować, którą drogą chce podążać przez życie. Po nieudanych próbach przywrócenia przeszłości, postanawia on poświęcić się swojemu zajęciu w Stokroci. Daje się wtedy poznać jako inteligentny i znający życie człowiek. To postać niespełniona, która ze względu śmierć swojego przyjaciela zmusiła się do podjęcia próby odmiany swojego losu.