Henryk Sienkiewicz „Latarnik” - rola „Pana Tadeusza” w życiu Skawińskiego. Czy warto było? - rozwiń temat na podstawie noweli

By w pełni zrozumieć rolę powieści „Pan Tadeusz” w życiu głównego bohatera noweli Henryka Sienkiewicza „Latarnik”, zapoznajmy się krótko z losami Skawińskiego.

Skawiński miał około siedemdziesiąt pięć lat. Mimo podeszłego wieku był mężczyzną wyprostowanym, silnym i zdrowo wyglądającym. Miał spaloną skórę, co wskazywało na jego tułaczy tryb życia. Jego twarz była przygnębiona i smutna, ale uczciwa.

Główny bohater był patriotą. W młodości walczył w powstaniu listopadowym, brał udział w Wiośnie Ludów, w wojnie domowej w Hiszpanii oraz w wojnie północ - południe w Stanach Zjednoczonych. Skawiński został doceniony za swoje zaangażowanie w służbę wojskową wieloma odznaczeniami, m.in. Legii Honorowej.

Po latach wojny Polak jeździł po świecie w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Poznał wiele kultur, pracował w przeróżnych zawodach. Był on pracowity, sumienny i godny zaufania. Jednak zawsze na drodze do sukcesu Skawińskiego stawały jakieś przeciwności losu. Pływając na Amazonce rozbiła się jego tratwa, farmę w Kalifornii zniszczyła susza, warsztat kowalski w Helenie w stanie Arkansas spłonął, a wspólnik, z którym założył fabrykę cygar w Hawanie okradł go i zniknął z pieniędzmi. Mimo to Polak nie stracił zaufania i szacunku do innych ludzi. Przebywając na Kubie oddał cały swój zapas chininy biednym ludziom, przez co sam zachorował. Cechowała go uczciwość i siła woli. „Zresztą miał cierpliwość Indianina i wielką spokojną siłę oporu, jaka płynie z prawości serca”.

Po czterdziestu latach tułaczki Skawiński zapragnął w końcu odpocząć. Osiąść z jednym miejscu, porozmyślać i powspominać to, co do tej pory przeżył. Polak był już zmęczony ciągłym poszukiwaniem. Praca na samotnej wyspie okazała się być dla niego wymarzonym zajęciem. Jednak przebywanie samemu ze sobą rozbudziło w nim uczucie tęsknoty za krajem. Polak był ciekawy, co dzieje się w Europie, czy ktoś pamięta i myśli o nim. Mimo, że od kraju dzieliły do tysiące kilometrów codziennie wspominał miejsca gdzie się wychował i dorastał. Z czasem uczucie nostalgii gasło, a Skawiński prowadził prawdziwe życie samotnika na wyspie. Rzadko przyjeżdżał do Aspinwall, nie rozmawiał nawet ze stróżem, który regularnie dowoził latarnikowi paczki z najpotrzebniejszymi do życia rzeczami. Swoje obowiązki wykonywał sumiennie, zawsze na czas zapalał światełko w latarni. Mieszkańcy miasta chwalili go mówiąc „porządnego mamy latarnika”.

Pewnego dnia, w paczce od Jonhsena poza żywością, stary latarnik zauważył książkę „Pan Tadeusz”. Polak nie mógł uwierzyć własnym oczom. Powieść przywróciła mu nadzieję na powrót do ojczystego kraju. Mężczyzna czytając książkę płakał i rozpaczał, że jest tak daleko od ojczyzny i swoich rodaków: „Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie (…) Oto czterdzieści lat dobiegało, jak nie widział kraju, i Bóg wie ile, jak nie słyszał mowy rodzinnej, a tu tymczasem ta mowa przyszła sama do niego”. Skawiński odpłynął w marzeniach do czasów swojej młodości i do najukochańszych miejsc: „wieś, jakby ją wczoraj opuścił: szereg chałup ze światełkami w oknach, grobla, młyn, dwa stawy podane ku sobie i brzmiące całą noc chórami żab”. Zobaczył siebie jako młodego ułana zmierzającego w stronę karczmy stojącej w lesie pośród sosen i topoli. Latarnik zapadł w błogi sen, śniąc o ojczyźnie, pięknej polskiej przyrodzie i swoich przyjaciołach, których ostatni raz widział czterdzieści lat temu.

Czy było warto? Moim zdaniem tak. „Pan Tadeusz” miał dla głównego bohatera bardzo ważne znaczenie. Skawiński był patriotą wiernie oddanym swojej ojczyźnie. Kochał ją i tęsknił każdego dnia. Lektura powieści pozwoliła mu powrócić chociaż w marzeniach do lat młodości. Na stronach książki widział siebie - Polaka, na nowo podziwiał polskie pejzaże, które odmalował w „Panu Tadeuszu” Adam Mickiewicz. Widząc polskie książki w paczce poczuł, że ktoś o nim pamięta i że nie ważne, ile kilometrów dzieliło go od ojczyzny, w sercu na zawsze pozostał Polakiem. Mimo, iż Skawiński przez lekturę zapomniał wypełnić swoich obowiązków na wyspie, co doprowadziło do katastrofy na wodzie i stracił pracę, był szczęśliwy i pełen nadziei. Nadziei na to, że jego ojczyzna na niego czeka. Skawiński ruszył w dalszą drogę ściskając pod ręką „Pana Tadeusza” „jakby w obawie, by mu i ona nie zginęła...”.