William Szekspir „Hamlet” - motyw miłości w „Hamlecie” Szekspira. Opracowanie

Podobnie jak motyw zemsty, także miłość posiada wiele postaci w dramacie Williama Szekspira pt.: „Hamlet”. Niestety, nie istnieje w dramacie uczucie szczęśliwe i spełnione, każda emocja jest w pewien sposób kaleka lub niemożliwa do urzeczywistnienia. Wszelkie próby wcielenia w życie dobrych pierwiastków emocjonalnych kończą się niepowodzeniem, raniąc obie strony relacji.

Sztandarową parą tragedii jest Hamlet i Ofelia. Wiemy, ze młodzi chcą się pobrać i kochają się nawzajem. Jednak uwikłani w nici spisku Poloniusza i Klaudiusza – rozstają się. Ofelia za namową ojca odrzuca listy i wizyty ukochanego, choć wcale tego nie chce. Nie jest jednak w stanie sprzeciwić się woli ojca, który nakazuje jej zdradzić treść rozmowy z Hamletem oraz czyta jej listy. Dziewczyna miłością darzy zarówno królewicza, jak i ojca, jednak uczucia te są nieporównywalne. Zdezorientowana, nie wie, po której stronie się opowiedzieć, a jakikolwiek kompromis nie wchodzi w grę.

Ofelia jest prawdziwie zakochana w księciu, a jego udawany obłęd traktuje jako poważną chorobę. Obwinia siebie, że nie pozostając posłuszna ojcu, nie może jednocześnie być uczciwa w stosunku do ukochanego.

Hamlet także darzy uczuciem młodą Ofelię. Odtrąca ją dla jej własnego bezpieczeństwa. Jednak dziewczyna nie zdaje sobie sprawy z intencji Hamleta i myśli, że swoim wcześniejszym zachowaniem zraziła do siebie chłopaka. Wzajemne niezrozumienie zakochanych doprowadza w konsekwencji do tragedii. Ofelia pozbawiona oparcia w ojcu, zmęczona nieobecnością brata oraz zdezorientowana niewytłumaczalnym zachowaniem Hamleta popełnia samobójstwo.

Ofelia to postać tragiczna, gdyż jest rozerwana między miłością do chłopaka a uczuciem do ojca. Nie śmie mu się sprzeciwić, ponieważ od dzieciństwa była wychowywana w obowiązku posłuszeństwa i bierności. Ofelia nie wyobraża sobie, aby mogła zawieść ojca, a sprzeciw wobec niego taktuje właśnie jako sprzeniewierzenie się jego woli.

Miłość do Ofelii żywi także jej brat – Laertes. Sądzi, że Hamlet krzywdzi jego siostrę. Kiedy dowiaduje się, że zginął jego ojciec oraz Ofelia, wpada w szał i chce zabić Hamleta. Odczuwa wyrzuty sumienia z powodu opuszczenia siostry i wyjazdu za granicę.

Hamlet kocha także swoją matkę, dlatego tak bardzo rani go jej postępowanie. Śmierć ojca rozbija przecież rodzinę, podstawową jednostkę społeczeństwa, nie zapewnia mu więc bezpieczeństwa. Ma nadzieję, że matka będzie kultywować żałobę po ukochanym ojcu, ona natomiast wychodzi za brata byłego męża – Klaudiusza. Gdyby stosunek Hamleta do Gertrudy nie był tak emocjonalny, z pewnością gniew skupiłby się na osobie Klaudiusza oskarżonego o morderstwo, nie na królowej.

Postawa Gertrudy także generuje wiele wątpliwości. Logicznym wydaje się stwierdzenie, że gdyby kochała byłego męża, nie zdecydowałaby się na tak szybkie powtórne zamążpójście. Może więc uczucie jej skierowane było w stronę Klaudiusza, a śmierć Hamleta była jej na rękę? Czy to wystarczający argument, by uważać kobietę za współwinną morderstwa? Może i ona jest postacią tragiczną poświęcającą siebie dla dobra ogółu? Być może wcale nie kochała Klaudiusza, jednak zdecydowała się wyjść za niego mając na uwadze interes państwa, które nie mogło dłużej pozostawać bez władcy? Teoretycznie Hamlet mógłby odziedziczyć tron po ojcu, jednak matka znając niestałość i delikatność syna, być może chciała uniknąć tego scenariusza?

Jeśli chodzi o Klaudiusza, żywi on intensywne uczucie do nowo poślubionej żony Gertrudy. Wiemy, że zachwycony jest jej urodą i wdziękiem. Na uczucie to kładzie się cieniem mroczny charakter tego negatywnego bohatera.

Ile postaci dramatu, tyle wariantów miłości. Szkoda tylko, że żadna nie przyniosła pozytywnego zakończenia.