Adam Mickiewicz „Do Laury” - interpretacja i analiza sonetu („Sonety Odeskie”)

„Sonety Odeskie” to cykl utworów Adama Mickiewicza, które poeta napisał w latach 1825- 1826, będąc wtedy w Moskwie i Odessie. O ile „Sonety krymskie” są wyrazem podziwu, jaki żywił on dla egzotycznej przyrody, to ten cykl jest raczej wyrazem intymnego życia, które wiódł w tym okresie.

Wiersz „Do Laury” jest nawiązaniem do twórczości ojca tego gatunku - Francesca Petrarki. Podobnie jak on, Mickiewicz porusza temat miłości. Pierwsze strofy są opisem poznania obiektu westchnień oraz uczuć, które towarzyszyły podmiotowi lirycznemu w tym momencie. Początkowo koncentruje się on na wrażeniach wzrokowych, opisując nieprzeciętną urodę Laury. Przygląda się jej obliczu, a na nim wykwita rumieniec. To piękny, nieco wyidealizowany obraz momentu, w którym zobaczył tę kobietę.

Druga strofa odnosi się do wrażeń słuchowych. „Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił, / Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał…” - to opis chwili, kiedy podmiot liryczny usłyszał Laurę. Jej śpiew potrafi poruszać ludzkie uczucia, głęboko oddziałuje na wrażliwość. To istota niemal idealna, niezwykle urodziwa, posiadająca także piękno wewnętrzne.

Budowa utworu jest typowa dla sonetu....