Adam Mickiewicz „Do Laury” - interpretacja i analiza sonetu („Sonety Odeskie”)

„Sonety Odeskie” to cykl utworów Adama Mickiewicza, które poeta napisał w latach 1825- 1826, będąc wtedy w Moskwie i Odessie. O ile „Sonety krymskie” są wyrazem podziwu, jaki żywił on dla egzotycznej przyrody, to ten cykl jest raczej wyrazem intymnego życia, które wiódł w tym okresie.

Wiersz „Do Laury” jest nawiązaniem do twórczości ojca tego gatunku - Francesca Petrarki. Podobnie jak on, Mickiewicz porusza temat miłości. Pierwsze strofy są opisem poznania obiektu westchnień oraz uczuć, które towarzyszyły podmiotowi lirycznemu w tym momencie. Początkowo koncentruje się on na wrażeniach wzrokowych, opisując nieprzeciętną urodę Laury. Przygląda się jej obliczu, a na nim wykwita rumieniec. To piękny, nieco wyidealizowany obraz momentu, w którym zobaczył tę kobietę.

Druga strofa odnosi się do wrażeń słuchowych. „Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił, / Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał…” - to opis chwili, kiedy podmiot liryczny usłyszał Laurę. Jej śpiew potrafi poruszać ludzkie uczucia, głęboko oddziałuje na wrażliwość. To istota niemal idealna, niezwykle urodziwa, posiadająca także piękno wewnętrzne.

Budowa utworu jest typowa dla sonetu. Dwa pierwsze tetrastychy rymują się okalająco, natomiast tercyny w sposób aba cbc. Liczba sylab w wersie wynosi trzynaście i jest niezmienna dla całego utworu. Warto zwrócić uwagę na warstwę stylistyczną, która nacechowana jest wyrazami oddającymi piękno nowopoznanej kobiety. Podmiot liryczny porównuje ją do róży, odwołuje jej śpiew do anielskich pieśni.

W części refleksyjnej ja mówiące zwraca się do Laury, by dała mu jakikolwiek wyraz sympatii, by przyznała, że także on potrafi ją poruszyć. Ukazuje się jednak brak społecznego przyzwolenia na tę miłość. Podmiot liryczny pisze, że ludzie są przeciwko nim. Dlatego możemy wywnioskować, że chodzi o romans, który mógłby rozbić czyjś związek. Pragnie on zachęcić Laurę do okazania miłości, ale ma świadomość, że musi uciekać i kochać bez nadziei.

Sonet „Do Laury” jest nawiązaniem do twórczości Petrarki. Jednak nie możemy porównywać opisywanej miłości, gdyż w utworze Mickiewicza przedstawione zostało raczej przelotne zauroczenie fascynującą kobietą.