Juliusz Słowacki „Hymn” - środki stylistyczne w wierszu i ich funkcja. Opracowanie

„Hymn - Smutno mi, Boże” jest jednym z najbardziej nastrojowych wierszy Juliusza Słowackiego. Poeta tworzy w nim szczególnie tkliwą i poruszającą atmosferę. Przyjrzyjmy się, jakich używa w tym celu środków stylistycznych.

Utwór rozpoczyna się apostrofą do Boga, co sugeruje polemiczny charakter utworu. Wszak człowiek sprzecza się ze Stwórcą tylko wtedy, kiedy ma odmienną wizję. Podkreśleniem tego jest fraza refrenu: „Smutno mi, Boże”. W ten sposób pokazane zostają nie tylko uczucia, ale także niezgoda podmiotu lirycznego na sytuację, która bezpośrednio go dotyka.

Bardzo ważną rolę w wierszu pełnią epitety. Używane są one z wielkim rozmachem, co owocuje wspaniałym kształtem i wizerunkiem świata przedstawionego. Naszym oczom ukazuje się obraz „tęczy blasków promienistych”, „lazurowych wód”, „gwiazd ognistych” i „nowych zórz”. Wizja ta zostaje skontrastowana z ziemiami Polski, do których podmiot liryczny gorąco tęskni. Opisane są one jako „polskie ugory”. Epitety oddają także w pewnym stopniu emocje ja mówiącego, które dla obcych ludzi ma „twarz jednakową - ciszę błękitu”.

Niezwykle ciekawe jest porównanie postaci podmiotu lirycznego do pustych kłosów. W pewnym sensie oddaje to bezsens jego egzystencji, jej jałowość i wybrakowanie. Zboże pozbawione nasion jest obrazem wielkiej straty tego, co było dotychczas sensem istnienia. Doskonale wiemy, że w przypadku podmiotu lirycznego chodzi o wielką tęsknotę do ojczyzny. Ja mówiące porównuje się także do dziecka płaczącego po odejściu matki. Jego łzy są oczywiście spowodowane rozłąką z rodzinnym krajem.

Podmiot liryczny w swoim monologu posługuje się także metaforami. Mówi do Boga, że może otworzyć „głąb swego serca”, czyli pokazać wszystkie swoje uczucie, przedstawić najbardziej gryzące go problemy. Inną przenośnią jest ukazanie swego życia jako płynącego okrętu. Każdy statek musi dobić do portu, ale temu, którym „podróżuje” podmiot liryczny nigdy nie będzie to dane.

Nastrój wiersza oddaja także jego konstrukcja. Pentastychy o następującym układzie sylab w wersach: 11, 11, 5, 11, 5, doskonale oddają szloch charakterystyczny dla płaczu. Warto również zwrócić uwagę na instrumentację głoskową. W wielu strofach jest spore nagromadzenie głosek szczelinowych (s, z, sz) oraz zwartoszczelinowych (cz, c). Dodatkowo często ulegają one zmiękczeniom, co także może oddawać nastrój utworu.