Czesław Miłosz „Piosenka o końcu świata” - środki stylistyczne użyte w wierszu

„Piosenka o końcu świata” jest polemiką z postawą reprezentowaną przez katastrofistów ogarniętych lękiem przed śmiercią. Przekazuje prawdę o tym, że należy żyć ze świadomością, że każdy dzień może być końcem naszego życia, ale jednocześnie nie trzeba się tego końca bać.

Jest to wiersz z pozoru prosty: schematyczna składnia pierwszej i drugiej zwrotki: podmiot (dookreślony plastycznym epitetem), plus orzeczenie, plus nieskomplikowane wyrażenie opisujące orzeczenie. Schemat ten wprowadza lekką monotonię, której zadaniem jest przeciwstawić się tragizmowi, jaki prezentuje sobą samo wyrażenie „Koniec świata”.

Zabieg ten został z resztą użyty już w tytule wiersza, gdzie zestawiono z tą frazą wyraz „piosenka”. Piosenka to coś lekkiego, radosnego, prostego - w zderzeniu z „końcem świata” staje się swoistą antytezą, której zadaniem jest ukazanie absurdalności naszego lęku wobec śmierci.

Opisy życia codziennego toczącego się w dniu końca świata to niezwiązane ze sobą obrazki, jakby fotografie, w których świat na chwilę zastygł w miejscu: pszczoła nad kwiatem, rybak naprawiający sieci, kobiety pod parasolkami. Obrazki te nie są co prawda statyczne, ale są uchwyceniem momentu „dziania...