Henryk Sienkiewicz „Szkice węglem” - charakterystyka Marii Rzepy

Maria Rzepa była dwudziestoletnią, piękną, zgrabną i dorodną kobietą. Marysia podobała się wszystkim mężczyznom w Baraniej Głowie. Była obiektem pożądania Zołzikiewicza, którego zaloty stanowczo odrzucała. „Na głowie miała czepek zwyczajny babski, na sobie białą koszulę zaciągniętą czerwoną tasiemką. Pod tą koszulą rysowały się zdrowe, wypukłe piersi jak dwie głowy kapusty, a i cała kobieta była jak rydz, szeroka w plecach i w biodrach, smukła w stanie, gibka, słowem: łania. Ale rysy miała drobne, głowę niewielką i płeć może nawet i bladawą, tylko trochę ozłoconą promieniami słońca: oczy duże, czarne, brwi jakby napisane, mały cienki nosek i usta jak wiśnie. Śliczne ciemne włosy wymykały się jej spod czepca.”

Maria była żoną Wawrzona Rzepy i kochała go ze wzajemnością. Dbała o męża i rocznego synka. Za wszelką cenę chciała uratować Wawrzona przed poborem do wojska, jednak wszędzie spotykała się z obojętnością i niezrozumieniem.Choć jej starania kończyły się fiaskiem, kibueta z uporem i godnym podziwu zaparciem chodziła od drzwi do drzwi, prosząc o pomoc w tragicznej sytuacji. Jej ukochany mąż miał, przez podstęp Zołzikiewicza, zostać wcielony do armii. Maria udała się do wszystkich możliwych "instancji" - była u księdza, i u pana, prosiła urzędników. Niestety, jej starania spełzły na niczym.

Marysia była prostą kobietą, którą przerosło owo zadanie. Stojąc przed Naczelnikiem powiatu nie umiała się nawet wysłowić i powiedzieć, o co prosi. Ostatecznie, kierowana rozpaczą i pod wpływem alkoholu uległa gminnemu pisarzowi. Mąż Marii dowiedziawszy się o zdradzie żony, zabił ją siekierą. Rzepa nie docenił oddania i trudu, jaki włożyła w jego ratowanie. Marysia Rzepa stała się ofiarą własnego poświęcenia.