Miłość - siła destrukcyjna czy wartość nadająca sens życiu człowieka? Wypracowanie

Miłość, czy to siła destrukcyjna, czy też wartość nadająca sens życiu człowieka – jest to z pewnością uczucie, które zmienia wszystko i wszystkich. Od wieków, właściwie, od czasów, kiedy ziemię zamieszkuje człowiek, miłość jest swego rodzaju siłą, która motywuje go do życia. Malarze, pisarze, rzeźbiarze kolejnych epok czynią z miłości temat przewodni swoich dzieł.

Przykłady na to, jak te niezwykłe uczucie może zmienić losy różnych ludzi, możemy znaleźć na kartach niemal każdej książki. Miłość jako destrukcyjne uczucie widzimy w „Lalce” Bolesława Prusa. Główny bohater powieści – Stanisław Wokulski to bogacący się kupiec galanteryjny, który po żonie dziedziczy sklep. Pewnego razu w teatrze spotyka zubożałą szlachciankę – Izabelę Łęcką, w której z miejsca się zakochuje. Od tej pory wszystkie jego kroki podyktowane są wolą serca. Gromadzi majątek, zaczyna osaczać obiekt swoich westchnień, wkupuje się w łaski jej ukochanego ojca, stają się nawet dobrymi wspólnikami. 

Wokulski zbliża się do Izabeli na tyle, że zostaje przez nią przyjęty jako narzeczony. Niemniej jednak Łęcka to wyniosła panna, która gardzi Stanisławem, gdyż ten pochodzi z niższej warstwy społecznej. Kiedy na jaw wychodzi jej romans z kuzynem, Wokulski czuje się wewnętrznie zniszczony. Próbuje nawet popełnić samobójstwo. Sprzedaje swój sklep, rozdaje swój majątek i znika. Miłość doprowadziła go nie tyle do ruiny materialnej, co do ruiny psychicznej.

Sztandarowym przykładem tego, jak miłość staje się siłą nadającą sens życiu człowieka, jest powieść epistolarna Johanna Wolfganga Goethego pod tytułem „Cierpienia młodego Wertera”. Tutaj główny bohater – młody Werter, przykład człowieka romantycznego, zakochuje się bez pamięci w Lottcie – ślicznej dziewczynie ze wsi, zaręczonej z innym mężczyzną. 

Werter wprost epatuje uczuciem miłości do ukochanej. Nie widzi bez niej sensu życia – sensem życia staje się dla niego właśnie miłość. Główny bohater to człowiek nadwrażliwy, sentymentalny, dla którego uczucie staje się tlenem. Żyje tylko i wyłącznie dla swojej miłości, chociaż wie, że jest to emocja trująca, bo nieszczęśliwa (choć trudno powiedzieć, czy nieodwzajemniona). Lotta związana przez konwenanse, musi poślubić Alberta, który będzie w stanie zaopiekować się zarówno nią, jak i jej rodzeństwem. Werter dużą uwagę poświęca miłości będąca najwyższym i najważniejszym celem jego egzystencji. Bez miłości nie ma dla niego nic.

Kolejnym przykładem, kiedy miłość nadaje sens życiu człowieka, są losy Tristana i Izoldy. Kochanków łączy zakazane uczucie wzniecone przez magiczny napój. Izolda ma stać się żoną króla Marka, którego rycerzem jest Tristan. Para nie może o sobie zapomnieć. Przez całe życie ich wzajemna miłość dodaje im sił. Z początku uciekają oni przed gniewem Marka, wielokrotnie też ich uczucie zostaje poddane różnym próbom. Nie mogą o sobie zapomnieć – miłość przytrzymuje ich przy życiu. Nawet po śmierci ich dusze łączą się poprzez korzeń głogu, który splata groby kochanków. I tak uczucie pokonało wszystkie przeszkody. Bez miłości zakochani nie widzą sensu dalszego istnienia. Aby być razem, uciekają w leśne knieje, wywołując skandal, bo próbują ratować się i swoje uczucie przed interwencją ze strony innych. 

Jak widać, na kartach literatury znajdziemy wiele przykładów potwierdzających tezę, że miłość to wartość, która nadaje sens ludzkiemu życiu, ale i siła destrukcyjna. Nic tak nie porusza człowiekiem, jak miłość do drugiej osoby. W imię tego uczucia jesteśmy w stanie wiele poświęcić, nie oczekując niczego w zamian. Pomimo to źle ulokowane uczucie może doprowadzić do tragicznych skutków.