Molier „Skąpiec” - charakterystyka Marianny

Marianna to córka Anzelma i tym samym siostra Walerego. Najpełniejszą jej charakterystykę odnajdujemy w słowach zakochanego w niej Kleanta. Opowiada on o swoim obiekcie westchnień z pietyzmem, uniesieniem. Jest to dla niego anioł zesłany z nieba. Marianna mieszka wraz ze swoją matką. Jej rodzicielka choruje i jest prztyku do łóżka. Córka opiekuje się nią przez cały czas, nie mając czasu na swoje życie. Jest dobra z natury, wprost idealna. 

„Pielęgnuje ją, tuli i pociesza z czułością, która by cię wzruszyła do głębi. Wszystko, co czyni, tchnie jakimś niewymownym wdziękiem; w każdym postępku mieszczą się tysiące powabów, słodycz pełna uroku, pociągająca dobroć, uczciwość bez zmazy”. Kleant opisuje ją jako człowieka dobrego, pełnego miłosierdzia, uroku i wdzięczności, który nie żali się na swoje życie, a obowiązki wykonuje sumiennie i rzetelnie. Marianna jest tutaj wyidealizowaną kobietą-aniołem mającą wyłącznie zalety. Wygląda na czułą, troskliwą i przemiłą kobietę pogodzoną ze swoim ciężkim losem.

Ponadto Kleant wspomina, że Marianna jest kobietą ubogą, niezbyt majętną, dlatego w mniemaniu Harpagona, osobą niegodną poślubienia, przynajmniej do czasu, w którym sam chce się z nią ożenić. Mariannę poznajemy głównie z charakterystyki pośredniej – z komentarzy i kwestii innych postaci. Jako bohaterka komedii pojawia się dopiero w scenie VIII. Jest to osoba grzeczna, poukładana, ale jakby bezwolna. Jest przerażona perspektywą spotkania i małżeństwa z Harpagonem. Nie może znieść samego widoku skąpiradła, czuje do niego obrzydzenie i najwyraźniej się go boi. Niemniej jednak gotowa jest poświęcić samą siebie w zamian za pieniądze, aby jej rodzina nie musiała więcej głodować. Staje się podobna do męczennicy, świętej, która idzie na ukamienowanie. Chce dokonać tego poświęcenia dla dobra matki.

Jest kobietą inteligentną, jednak nie kobietą czynu. Jest skromna, nie chce przyjąć drogiego klejnotu z rąk Kleanta. Prostolinijność nie pozwala jej zachować się w taki sposób. Po namowach Kleanta, przyjmuje dar niemal wbrew swojej woli, co świadczy o tym, że nie ma zbyt silnego charakteru. Inni są w stanie narzucić jej swoje zdanie i wymusić zachowanie niezgodne z jej usposobieniem.  Dba o to, aby nikogo nie skrzywdzić swoim zachowaniem. Jednocześnie, jakby szuka kogoś, kto nią właściwie pokieruje, pokaże najodpowiedniejszą drogę. Nie jest w stanie sprzeciwić się woli Harpagona wprost, a to wywołuje komizm sytuacyjny.  

Jak sama mówi, ograniczana jest przez swój honor. Nie chce dłużej żyć w niedostatku, ale kocha Kleanta nie ze względu na jego pieniądze. Opowiada o swoich pełnych cierpienia losach. To uczciwa kobieta, która chciałaby zaznać szczęścia. W pewien sposób jest podobna do Elizy, która szuka ciepła, schronienia przed światem i świętego spokoju. Obie szybko stają się przyjaciółkami, jednak Marianna nie ma takiej siły przebicia, jak Eliza. Marianna jest osobą zrównoważoną, aż nazbyt spokojną, łagodną. Żyje tak, jak jej na to pozwala chora matka.

Jej postawa zmienia się diametralnie, kiedy zostaje wplątana w intrygę przeciwko zachłannemu Harpagonowi. Postanawia działać, jednak tak naprawdę niczego wielkiego nie robi. Jest niezbyt wyrazistą postacią – ginie w cieniu innych postaci, a przecież to głównie o nią chodzi przez całą fabułę komedii. Kobieta pozwala, a by inni sterowali jej życiem, co jednak kończy się dla niej i dla pozostałych bardzo szczęśliwie, a jej przecież przez cały czas o to chodziło.

Z pewnością nie jest to postać pierwszo planowane, chociaż jest osobą, o której w przebiegu akcji nie można zapominać. Marianna to postać pozytywna, choć dość mdła, przezroczysta.