Henryk Sienkiewicz „W pustyni i w puszczy” - bohaterowie. Charakterystyka

„W pustyni i w puszczy” to książka obfitująca w galerię różnorakich postaci, o różnych charakterach. Najważniejsi z nich to Stanisław Tarkowski oraz Nel Rawlison. Staś Tarkowski to czternastoletni Polak, który wychowywał się i dzieciństwo spędził wraz ze swoim ojcem-inżynierem w Egipcie. Pan Tarkowski pracował tam przy budowie Kanału Sueskiego. Staś jest postacią nieco wyidealizowaną, choć na samym początku wydaje się trochę zarozumiały. Chłopak ma w sobie ogromne pokłady niespożytej energii, wygląda na osobę inteligentną, chłonną wiedzy, sprytną i pełną ambitnych planów. W szkole jest przez nauczycieli wychwalany.

„Znał wszystkich – zarówno inżynierów i urzędników komory, jak i robotników, Arabów i Murzynów. Kręcił i wkręcał się wszędzie, wyrastał, gdzie go nie posiali, robił długie wycieczki wałem, jeździł łódką po Menzaleh i zapuszczał się nieraz dość daleko”. W czasie akcji książki daje się nam poznać jako człowiek nad swój wiek dojrzały i odpowiedzialny. Opiekuje się Nel, jakby była najcenniejszym skarbem, zawsze staje w jej obronie, nie daje jej zrobić krzywdy. Jest bardzo zaradny i mądry: urządza mieszkanie w baobabie, ratuje chorą Nel, dając jej odpowiednie lekarstwo – chininę. Jest odważny – zabija lwa i porywaczy, prowadzi wszystkich z powrotem do domu przez połowę Afryki, broni wiary katolickiej, poucza Nel.

Z kolei Nel to ośmioletnia Angielka, córka pana Rawlisona. Jest to wciąż małe dziecko, które nie rozumie jeszcze wszystkiego. Jest dziecinna, wesoła, radosna i bardzo naiwna. Często nie zdaje sobie sprawy z tego, że jej zachowanie jest lekkomyślne – jak wtedy, kiedy schodzi do wąwozu, w którym przebywa słoń afrykański. Świat pojmuje przez swój „mały rozumek”. Słucha swojego taty, wpatruje się jak w obrazek w Stasia. Do innych ludzi odnosi się z szacunkiem i miłością – Murzynka Mea staje się jej przyjaciółką. Nel to dziecko pogodne, którego nie sposób nie polubić. Jej osobie zawsze towarzyszy śmiech, jest urodzoną optymistką.

Kolejnymi bohaterami wartymi uwagi jest dwoje niewolników – Kali i Mea. Są oni przedstawicielami kontynentu afrykańskiego. Są Murzynami, u Arabów, którzy porwali Stasia i Nel, byli w niewoli. Traktowani byli bardzo źle, jak rzeczy a nie ludzie, dlatego, kiedy zostali oswobodzeni przez Stasia, są mu niezmiernie wdzięczni i zobowiązani: „Młody Murzyn, którego Gebhr głodził w okropny sposób, zjadł taką ilość pokarmu, jaka mogła nasycić dwóch ludzi. Ale też był za to całym sercem wdzięczny swoim nowym państwu i natychmiast po wieczerzy padł na twarz przed Stasiem i Nel na znak, że pragnie do końca życia ich niewolnikiem”.  

To ludzie, którzy potrafią okazać wdzięczność. Okazują się też być troskliwi, opiekuńczy względem młodych podróżników, którzy niedostatecznie rozumieją Afrykę, jej naturę. Można powiedzieć, że są oni mentalnymi przewodnikami w tej podróży. W czasie trwania akcji, zostaje nam przybliżona ich kultura (scena z zalotami Kalego do Mei, wyganianie złych duchów, modlitwy o zdrowie dla chorującej Nel). W szczególności Kali opowiada Stasiowi o kontynencie afrykańskim, o bitwach plemion, o sytuacji ludności murzyńskiej. To, co mówi do niego Staś lub Nel, rozumie na swój sposób. Jest bardzo odważny. Kiedy pies Nel – Saba zaginął, Kali sam w nocy udaje się na poszukiwanie zaginionego zwierzęcia, ponieważ widzi, jak Nel na tym zależy. 

Kolejnymi bohaterami są ojcowie Stasia i Nel – Władysław Tarkowski oraz pan Rawlison. Oboje byli wdowcami – ich żony zmarły dość szybko, dlatego sami wychowywali swoje dzieci. Pan Rawlison był Anglikiem, natomiast pan Tarkowski Polakiem, który walczył w powstaniu w roku 1863. To gorący patriota, który dbał o to, aby syn posługiwał się płynną polszczyzną, pomimo tego, że mieszkali w Egipcie. To postacie silne charakterem, które do samego końca wierzyły, że uda im się odnaleźć zaginione dzieci.