Don Kichot – śmieszny czy szlachetny? Rozprawka

Czy Don Kichot – tytułowy bohater barokowej powieści Cervantesa jest człowiekiem śmiesznym czy szlachetnym? Czy działania samozwańczego rycerza przynoszą mu chlubę, czy są powodem do wstydu? Rozpatrzmy argumenty, na początku skupiając się na tych wskazujących na szaleństwo błędnego rycerza.

Po pierwsze, zwróćmy uwagę na pochodzenie Don Kichota. Jest on zwykłym szlachcicem, który nałogowo czytał rycerskie romanse. Po skończeniu jednej z lektur stwierdził, że sam jest jak bohater powieści – przyjął imię Don Kichot i pośpiesznie wyruszył na pierwszą wyprawę. Celem szlachcica była… karczma, którą w swoim szaleństwie uznał za zamek. Został w niej pasowany na rycerza przez karczmarza, w którym Don Kichot dostrzegł kasztelana. 

Po drugie, Don Kichot wyruszył w świat na wychudzonej, białej szkapie. Podążał za nim wierny giermek – Sancho Pansa, tak naprawdę wieśniak, który uległ szaleństwu szlachcica. Ich przygody: od walk z wyimaginowany przeciwnikami czy z wiatrakami, po niekończącą się wędrówkę nie mają konkretnego celu ani nie przynoszą im zysków.

Z drugiej strony, Don Kichot i Sancho Pansa nikogo nie krzywdzą. Ich szaleństwo jest nieszkodliwe, ich wędrówka obrazuje odważną realizację pragnienia, które jest głęboko zakorzenione w każdym człowieku: błędni rycerze to tak naprawdę poszukiwacze i wytrawni smakosze wolności. Ponadto bohaterowie pomagają napotkanym na drodze ludziom, walcząc o sprawiedliwość.

Powieść „Don Kichot z Manchy” jest tak naprawdę książką o realizacji marzeń. Bohaterowie nie boją się wyśmiania ani strat, na które narażają się z powodu wyruszenia w podróż. Do wędrówki skłania ich jakaś nieznana siła, a oni postanawiają jej ulec.

Podsumowując, szaleństwo Don Kichota jest z jednej strony śmieszne. Szlachcic traci kontakt z rzeczywistością, ulega złudzeniom, którym podporządkowuje swoje życie. Jednak nie rezygnuje ze swoich zasad – Don Kichot jest bardzo szlachetnym człowiekiem, podejmowane przez niego działania nie przynoszą skazy na jego honorze – wręcz przeciwnie, sprawiają, że podziwiamy go za jego zachowanie.