Molier „Skąpiec” - charakterystyka Walerego

Walerego poznajemy już na samym początku komedii Moliera w czasie rozmowy z jego ukochaną – Elizą. Walery wydaje się człowiekiem dobrym. Jako jedyny dostrzega Elizę taką, jaka jest – dobrą kobietą stłamszoną przez swojego ojca. Od samego początku zapewnia ją o swoich uczuciach i ma nadzieję na wzajemność. Bardzo dużo mówi o swoich uczuciach i o ich sile. 

Jest romantykiem i strasznie przeżywa to, że Eliza może mieć jakiekolwiek wątpliwości w stosunku do jego uczuć. Dużo mówi, ale chce też pokazać ukochanej, jak bardzo mu na niej zależy. Jest szczery w swoich zapewnieniach: „Skoro więc czyny jedynie dają poznać, czym w istocie jesteśmy, zaczekaj przynajmniej, aż będziesz mogła wedle nich osądzić me serce, i nie obarczaj mnie zbrodniami czerpanymi w przedwczesnych podejrzeniach. Nie rań mnie, błagam, tak dotkliwym ciosem i zostaw mi czas, abym tysiącznymi dowodami mógł ci dowieść stałości mych płomieni”. 

Walery nie cofa się przed niczym, aby być blisko obiektu swoich westchnień. Eliza też to dostrzega – w końcu zamieszkał u nich pod fałszywym nazwiskiem jako zarządca dóbr Harpagona. Walery jest oszustem w stosunku do ojca Elizy. Dla niej wyrzeka się wszystkiego. Najbardziej charakterystyczną cechą jego charakteru jest odwaga i zdeterminowanie w walce o dobro ukochanej. Ma dobre serce i czyste intencje. Doradza Harpagonowi, ale robi to tak, żeby mu się przypodobać. Poświęca się dla miłości. Jest przy tym człowiekiem rozsądnym. Ocenia i krytykuje zachowanie Harpagona w sposób bezlitosny, ale nie śmie sprzeciwić mu się otwarcie. Jest na to zbyt bystry i inteligentny. Popiera wszystkie decyzje swojego pracodawcy, choćby te w ogóle nie miały najmniejszego sensu – jak wydanie córki za mąż za Anzelma. To stawia Walerego w nieco podejrzanym świetle, jednak to tylko maska. Chłopak nie chce, aby został przez Harpagona zdemaskowany i oddalony z domu.

Walery musi wykazywać się nie lada sprytem i elastycznością. Owija sobie Harpagona wokół palca i tym samym z jego nadania zyskuje całkowitą władzę nad Elizą. Zachowanie rezolutnego chłopaka często wprowadza do komedii komizm sytuacyjny, bo czytelnik wie, jakie są jego prawdziwe uczucia, kiedy doradza ojcu Elizy ożenek ze starszawym Anzelmem. Później zostaje oskarżony o kradzież szkatułki ze złotem. W czasie rozmowy z Harpagonem, który oskarża go o to, wyjawia, że kocha jego córkę. Nie boi się wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i przyjąć ich konsekwencje. Nie chce od Harpagona żadnych pieniędzy, a jego córki.

Rozmawia z Harpagonem, ale oboje rozmawiają zupełnie o czymś innym. Dla ojca Elizy najcenniejszym skarbem jest jego szkatułka, natomiast dla Walerego jest nim Eliza. Chłopak myśli, że tłumaczy się Harpagonowi ze swojej miłości do Elizy, tymczasem Harpagon myśli, że ten przyznaje się do kradzieży jego cennych dukatów. Wyznaje staremu zrzędzie, że kocha Elizę, a nie jej pieniądze. Nie jest to człowiek interesowny. Zrzeka się posagu Elizy, aby tylko z nią być.

Walery to porządny, uczciwy młodzieniec. Sam o sobie mówi, że niewielu rzeczy się boi, a skoro stawił czoło samemu Harpagonowi, to nic nie zdoła go powstrzymać przed miłością do Elizy. Z początku próbuje przekonać starca do rozsądnej rozmowy, stara się dojść do jakiegoś porozumienia, ale z wiecznym malkontentem jest to niesłychanie trudne. Nie traci jednak nadziei i zimnej krwi, bo wie, że ceną za jego zachowanie może być rozłączenie z ukochaną.

Walery to postać bardzo pozytywna, choć nie idealna. Ma swoje wady, jednak na pierwszy plan wysuwają się przede wszystkim zdeterminowanie, odwaga i zdecydowanie w dążeniu do swojego celu – serca Elizy.