Emil Zegadłowicz - biografia, życiorys

Emil Zegadłowicz to polski poeta, prozaik i tłumacz. Urodził się 20 lipca 1888 roku w Bielsku. Jego ojciec był nauczycielem.

Zegadłowicz studiował germanistykę, historię sztuki oraz polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a później także w Wiedniu i Dreźnie. Ostatecznie jednak nie zdobył żadnego tytułu naukowego.

W 1908 roku debiutował jako poeta, wspólnie z Orłowskim i Toporem tomem „Tenteny”. 27 lipca 1915 roku ożenił się z Marią Kurowską, z którą miał dwie córki. Dziesięć lat po swoim poetyckim debiucie, nawiązał współpracę z ekspresjonistycznym pismem „Zdrój”, gdzie publikowano jego utwory. Umożliwiło mu to także wydanie swoich własnych tomów wierszy „Odejście Ralfa Moora” i „U dni, którego nie znam, stoję bram”.

W latach 1919-1921 pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki, gdzie wspólnie z Różą Czekańską-Heymanową i Janem Nepomucenem Millerem wydał pięć numerów „Ponowy” i „Czartaka”. Zaś w 1927 rozpoczął pracę na stanowisku kierownika literackiego Teatru Polskiego w Poznaniu. Jednocześnie był doradcą Księgarni św. Wojciecha, a także kierownikiem programowym Polskiego Radia w Poznaniu. W późniejszym czasie pracował także jako redaktor czasopism: między innymi w 1928-1929 roku w czasopiśmie „Tęcza”, które związane było z obozem Narodowej Demokracji.

W latach 1931-1935 współpracował z obozem dowodzonym przez Józefa Piłsudskiego. Jednak w późniejszym okresie związał się z lewicą. Jednocześnie, w 1932 , wyjechał z Poznania i przeprowadził się do Gorzenia. Przyjął posadę w teatrze katowickim i wykładał historię sztuki w konserwatorium w Katowicach.

W 1833 roku otrzymał honorowe obywatelstwo Wadowic, które odebrano mu po kilku latach, po opublikowaniu jego powieści „Zmory”. W roku 1936 Zegadłowicz nawiązał współpracę z „Dziennikiem Popularnym”.

W czasie drugiej wojny światowej poważnie zachorował i wyjechał na leczenie do Sosnowca. Tam właśnie zmarł – 24 lutego 1941 roku.