Platon „Fedon” – streszczenie skrótowe dialogu

„Fedon” to  dzieło filozoficzne Platona. Akcja dialogu odbywa się w Flius – mieście położonym na Północnym Peloponezie, a rozpoczyna się w więzieniu, w którym Sokrates oczekuje na wykonanie wyroku śmierci. Zakończenie dialogu stanowi opis śmierci Sokratesa.

Niezwykle istotną częścią utworu jest fragment, w którym filozof żegna się ze swoimi uczniami, udowadniając im, że dusza jest nieśmiertelna. Według Sokratesa śmierć to tylko rozdzielenie duszy i ciała. Mistrz uważa, że filozof nie powinien mieć takiego stosunku do śmierci jak inni ludzie. Osoby zajmujące się filozofią z natury rzeczy mają inny stosunek do spraw tego świata niż przeciętni śmiertelnicy. Z tego powodu ich przywiązanie do ciała jako takiego także nie jest tak silne jak w przypadku innych. Według Sokratesa filozof powinien dążyć do rozdzielenia duszy od ciała, ponieważ dusza jest szlachetniejsza niż jej ziemskie „mieszkanie”. Filozof nie martwi się tym, że będzie musiał umrzeć, ponieważ wie, że w świecie zmarłych oraz bogów będzie mu lepiej niż na ziemi. W dialogu tym Sokrates twierdzi też, że osoba, która zdecydowała się poświęcić swoje życie działalności filozoficznej, nie powinna się przejmować śmiercią.

W „Fedonie” Sokrates podaje także swoje poglądy na temat samobójstwa. Filozof uważał, że nie należy samemu pozbawiać się życia, chyba że nadejdzie taka konieczność. Mistrz uważa, że taka sytuacja spotkała właśnie jego. Nie chce umierać, ale nie widzi dla siebie możliwości dalszego życia w zgodzie z własnym sumieniem. Jednemu ze swoich uczniów podaje następujące argumenty na to, że samobójstwo jest rzeczą niegodną: 1. Człowiek należy do bogów; 2. Bogowie nie chcą, aby ich własność została zniszczona; 3. Bogowie nie pozwalają, aby ludzie odbierali sobie życie, chyba że sami zsyłają taką konieczność.
   
Sokrates podaje także dowody na nieśmiertelność ludzkiej duszy. Brzmią one następująco: 1. Dowód przeciwieństw – na świecie istnieją przeciwieństwa, życie i śmierć jest jednym z nich. Gdyby w świecie nie było zmian, wkrótce osiągnąłby on stan marazmu. Życie powstaje ze śmierci, a śmierć z życia; 2. Dowód anamnezy – człowiek ma wiedzę, która nie polega na nabytym doświadczeniu, a więc skądś została mu ona dana; 3. Dowód z prostoty – dusza jest prosta, więc nie może się rozpaść na nic innego. Dusza jest niewidzialna i niezmienna, a więc jest nierozkładalna, ponieważ coś, co jest niezłożone, jest niezmienne, a to, co niezmienne, jest niewidzialne.

Osoby występujące w dialogu: Sokrates, Kebes i Simmias, Echekrates, Fedon . Epizodycznie występuje Ksantypa – żona Sokratesa, jego syn oraz kilka innych osób.