Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

J. Słowacki „Kordian” - charakterystyka Kordiana

Kordian to tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego. Na początku utworu poznajemy go jako piętnastoletniego młodzieńca, który opowiada o swojej próbie samobójczej. Na modę tamtejszych czasów to bohater romantyczny, który był nieszczęśliwie zakochany w kilka lat od niego starszej kobiecie imieniem Laura. Chciał zakończyć swoje życie w iście romantyczny sposób, ale udało się go uratować. Po tym wydarzeniu na jego czole widnieje blizn, ślad po kuli. Bohatera spotykamy wśród przyrody, gdzie kontempluje nad swoim życiem, nad jego istotą i złożonością. Uwielbia naturę, tu czuje się jak wolny człowiek.

Kordian dużo filozofuje. Od razu daje się poznać jako człowiek niepokorny, zbuntowany przeciw zasadom, które ustanawiają ten system. Rozmyśla nad swoim potępieniem – w związku z próbą samobójczą. To nadwrażliwiec, którym miotają sprzeczne uczucia. W tym momencie nie jest w stanie powiedzieć, co chce ze sobą robić w życiu. Miłość do Laury przesłania mu cały świat, chociaż wie, że dla niej jest tylko młodszym bratem. Chce jak najszybciej położyć kres swojemu cierpieniu związanemu z nieszczęśliwym zakochaniem, dlatego chce się zabić. 

Bohater decyduje się wyruszyć w świat. Szuka swojego zapomnienia i ukojenia bólu duszy. Poznaje kolejną kobietę – Wiolettę. Wykazuje się tutaj nie lada sprytem, demaskując interesowność kobiety.  Siedzi w nim głęboko zakorzenione rozgoryczenie. Nie potrafi pogodzić się z tym, jak ten świat jest urządzony. Nie znajduje pomocy nawet w wierze. W scenie spotkania z papieżem okazuje się wielkim, gorącym patriotą. Grudkę ziemi, którą przywozi z ojczyzny opisuje jako „relikwię”. Chce błogosławieństwa dla umęczonego narodu polskiego.

Jako bohater romantyczny, wzywa też do czynu, do otwartej walki. Postanawia zabić cara Rosji, który jest ciemiężcą Polski. (Podtytuł całego dramatu to „Spisek koronacyjny”). Knuje misterną intrygę. Jest w pewien sposób odważny, choć nie można pominąć faktu, że jest też obłąkany. Został opętany przez szatana i tak naprawdę do końca nie wie, co robi. Ma urojenia, niezwykłe wizje. Widzi krew i czerwonookie stwory. Dodatkowo rozmawia z własnymi myślami i uczuciam – Imaginacją i Strachem (upersonifikowanymi emocjami, z którymi toczy batalię):

„Imaginacja: Słuchaj! Ja mówię oczyma.
Strach: Słuchaj! Mówię biciem serca.
Kordian: Nikogo nie ma,
Ktoś gada…
Imaginacja: Nie patrz na mnie, lecz patrzaj, gdzie ja palcem wskażę”.

Kordian to opętany młodzieniec. Nie umie poradzić sobie z własnymi uczuciami, które go właściwie przygniatają. W scenach ostatnich daje się poznać jako samotnik. Nie ma nic nikomu do przekazania, bo całe życie był sam. Ludzi nigdy nie uważał za swoich przyjaciół, bo nie znalazł u nich zrozumienia. Znajduje się z dala od swego domu. Podróżował, a to znaczy, że szukał celu w swoim życiu. Znalazł go – chciał wybawić ojczyznę od potężnego cara.

Kordian to postać złożona, skomplikowana. Część cech jego charakteru jest oczywiście niepewna, gdyż chłopak był opętany. Wiele z tego, co robił, podyktowane było podszeptami szatana. W „Przygotowaniu” mamy rozmowę, z której wynika, że to Kordian został wybrany na opętanie, żeby unicestwić cara. Kordian jest swego rodzaju zabawką, „igraszką” w rękach tych, którzy mają moc, żeby nim sterować (Szatana i Mefistofelesa). Dlatego Kordian nie jest w stanie obiektywnie ocenić swojej sytuacji i cofnąć się przed szalonym ryzykiem, czy niebezpieczeństwem.

Podobne wypracowania do J. Słowacki „Kordian” - charakterystyka Kordiana