Czesław Miłosz „Piosenka pasterska” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór „Piosenka pasterska” Czesława Miłosza napisany jest wierszem rymowanym o schemacie abab, podzielonym na cztery strofy po cztery wersy każda. Niektóre z rymów są rymami niepełnymi (asonansami).

„Piosenka pasterska” jest nowoczesną sielanką. Gatunek ten sięga tradycji antycznej (bukolika, ekloga) - ustanowił go grecki poeta Teokryt, uprawiał m.in. również Wergiliusz.

Miłosz w swym wierszu opowiada o krainie rodem ze starożytnych bukolik. To Arkadia, kraina szczęścia i pogody. Poeta kreśli wizję pięknego dnia wśród bujnych ogrodów. Świeci słońce, kwitną kwiaty, zielenią się trawy. Wieje lekki wietrzyk, niosąc melodię fletu pastuszka.

Obecne w wierszu liczne epitety podkreślają idylliczny charakter sceny. Wiersz ma spokojne, miarowe metrum, niezakłócone żadnymi drastycznymi zmianami tempa. Wszystko składa się na kojący, arkadyjski krajobraz, malowany jasnymi, słonecznymi barwami.

Ostatnia strofa jest swego rodzaju kluczem do pełnego zrozumienia i zinterpretowania całości. „Ogrody, piękne moje ogrody / Takich ogrodów nie znajdziesz na świecie / Ani tak czystej, wiecznie żywej wody / Ni takiej wiosny zatopionej w lecie.” - pisze Miłosz. Opisywane przez niego ogrody nie są więc ogrodami w sensie materialnym, fizycznym. Prawdopodobnie jest to natomiast metafora wyobraźni poetyckiej, przestrzeni umysłu podmiotu lirycznego, która jest absolutnie nieskalana i idylliczna.

Tak odczytany, staje się wiersz Miłosza pochwałą świata, zamkniętego w wyobraźni poety. Co prawda jest on niedostępny dla „zwykłych śmiertelników”, lecz jego przejawy można znaleźć w postaci poezji, którą piszą szczęśliwi posiadacze wewnętrznych „ogrodów”.