Wanda Chotomska „Dzieci Pana Astronoma” - recenzja utworu

Nikogo, kto choć raz usłyszał o Wandzie Chotomskiej, nie trzeba przekonywać do sięgania po kolejne książki pisarki. Utwory pełne ciepła, rodzące uśmiech na twarzy dorosłego czytelnika i wywołujące szczery, dziecięcy śmiech. Niektóre doskonałe do wystawienia na szkolnej scenie, oceniane przez polonistów jako „doskonała terapia” dla klas trudnych wychowawczo.

„Dzieci Pana Astronoma” są wierszowaną opowiastką o perypetiach bliźniąt: Teleskopka i Teleskopki, wypatrzonych pewnego dnia przez Pana Astronoma na niebie. Dzieci przeżywają wiele przygód – nieobce im puszczanie zajączków, wycieczki po mieście, potrafią bawić się w różne gry, pisać wiersze, mało tego – wpadają nawet na pomysł jak swój wiersz wysłać słońcu. W utworze Chotomskiej występuje wiele przydatnych informacji; wydaje się, że autorka przyjęła zasadę: „bawiąc uczyć”. Najmłodszym czytelnikom nie tylko przedstawia Kopernika czy opisuje właściwości słońca, ale także wymienia nazwy planet czy kolejne znaki Zodiaku.

Chotomska dynamizuje wiersz środkami artystycznego wyrazu. Ponadto w wierszu występują wszystkie rodzaje komizmu: komizm słowny (nazwy własne, jak imiona postaci czy nazwa: Ulica Astronomów, a także zabawa słowem poprzez wywołanie skojarzeń pomiędzy zwierzętami przebywającymi w zoo a znakami z Zodiaku), komizm postaci (charakterystyka Pana Astronoma oraz zachowania bliźniąt: Teleskopa i Teleskopki) oraz komizm sytuacyjny (perypetie bohaterów).   

Utwór „Dzieci Pana Astronoma” jest bardzo przyjemny w odbiorze. Warto do niego zajrzeć – każda lektura tej opowiastki nakłoni nas do uśmiechu oraz wniesie radość do naszego życia.  Wanda Chotomska została odznaczona Orderem Uśmiechu. Warto spojrzeć na jej twórczość pod takim kątem – są to dzieła budzące uśmiech na twarzy człowieka, rozjaśniające codzienne życie niczym promienie słońca w pochmurny dzień.