Tadeusz Miciński - charakterystyka twórczości

Tadeusz Miciński (1873-1918) to młodopolski poeta, dramaturg, powieściopisarz, główny przedstawiciel poetyki ekspresjonizmu w Polsce. W 1896 r. wraz z Ignacym Maciejowskim napisał swój pierwszy dramat pt.: ,,Marcin Łuba”, w tym samym roku wydał poemat ,,Łazarze” oraz nowelę ,,Nauczycielka”. Właściwy debiut przypada jednak na rok 1902, w którym Miciński wydaje swój jedyny zbiór poetycki pt.: ,,W mroku gwiazd”, zapewniając nim sobie trwałe miejsce w gronie najwybitniejszych twórców.

Ten niewielki tomik jest dowodem ogromnej indywidualności, oryginalności i prekursorstwa młodego poety, który na każdym kroku puszcza swoje wodze fantazji, przedstawia pełne symboliki i ekspresji surrealistyczne wizje, kreacje rozdartych wewnętrznie postaci, nieustannie toczącą się we świecie walkę między dobrem a złem. ,,W mroku gwiazd” wyznacza jeden z biegunów Młodej Polski. Poszczególne utwory z tego tomu są dowodem żywego zainteresowania poety okultyzmem, siłami nieczystymi, magią, mistycyzmem oraz gnostycyzmem. Wielka fantazja, gwałtowne sceny, postaci buntowników, świętokradzkich herezjarchów, własna wizja zagłady świata to główne wyznaczniki jego poezji.

Kreuje...