Opis Calineczki

Calineczka jest tytułową bohaterką baśni Jana Christiana Andersena. Jej narodziny były bardzo nietypowe. Mianowicie, pewna kobieta, która bardzo pragnęła dziecka udała się do czarownicy. Dostała od niej ziarenko jęczmienia. Nie był to zwykły jęczmień, który wysiewa gospodarz lub, który dziobią kury. Było to wyjątkowe i magiczne ziarenko. Kobieta po powrocie do domu zasadziła je w doniczce. Wyrósł z niego przecudowny kwiat, przypominający tulipana o żółtych i czerwonych płatkach. Był taki piękny, że pragnąca dziecka pani, nie mogła oprzeć się pokusie o ucałowała jego płatki. W tym momencie stała się rzecz nadzwyczajna. Rozchyliły się płatki kwiatu, a wewnątrz, na jego pręciku siedziała mała dziewczynka, mierząca cal wzrostu. Od tego nadano jej imię Calineczka.

Dziewczynka była maleńka i śliczna. Delikatna i lekka jak łabędzi puch. Spała w polakierowanej łupince orzecha włoskiego, za materac służyły jej płatki fiołków, a za kołdrę czerwony płatek róży. Niestety szczęście dziewczynki w domu kobiety nie trwało długo. Calineczkę porwała zła ropucha, gdyż upatrzyła ją sobie na żonę swojego syna. Przerażona dziewczynka szukała sposobu, aby uwolnić się od ropuchy i jej syna. Na jej nieszczęście umieścili ją na listku lilii wodnej, który był dla niej wielki niczym wyspa. Dzięki urodzi, miłemu usposobieniu i wrodzonemu wdziękowi Calineczka umiała sobie zjednywać przyjaciół. W ucieczce pomogły jej ryby, które przegryzły łodygę liścia, a ten zaczął dryfować.

Następnie dziewczynka poprosiła motylka o pomoc. Ten też nie odmówił czarującej istotce. Pozwolił przywiązać się wstążką. Od tego momentu podróż dziewczynki nabrała tempa. Z przykrością należy stwierdzić, iż wdzięki, dzięki którym dziewczyna zdołała uciec od  ropuchy, przysporzyły jej kolejnych kłopotów. Spostrzegł ą chrabąszcz, tak mu się spodobała, że postanowił ją porwać i uczynić swoją żoną. Nie wprowadził swych zamiarów w życie, ponieważ panny chrabąszczówny widząc Calineczkę stwierdziły, iż jest ona obrzydliwa i wygląda jak człowiek. Niedoszły pan młody porzucił dziewczynkę, która bezbronna i bezradna zarazem została zupełnie sama, a do tego dręczyły ją wyrzutu sumienia z powodu motylka, którego nie odwiązała od liścia.

Dziewczynka bardzo kochała wszelkie istoty, ale najbardziej te piękne, a motyl właśnie taki był. Wiedziała, że nie jest już w stanie nic zrobi. Zaczęła urządzać sobie kąt, w którym miała spać. Na jej nieszczęście zima zbliżała się wielkimi krokami, a dziewczynka odczuwała skutki pierwszych zimnych dni. postanowiła poszukać nowego schronienia. Tak trafiła do nory myszy polnej, która przygarnęła Calineczkę w zamian za pomoc w domowych obowiązkach. Dziewczyna była wdzięczna za okazaną jej pomoc i starała się wypełniać swoje obowiązki najlepiej, jak umiała. 

Sąsiadem polnej myszy był kret. Był ślepy, nie lubił słońca, ani nie przepadał za pogodnym usposobieniem Calineczki. Mieszkał cały rok pod ziemią i drążył korytarze. W porozumieniu z myszą uradzili, że dziewczyna zostanie jego żoną. Ona zaś była załamana takim obrotem sprawy. Nie chciała sprawiać przykrości myszce, która uratowała jej życie, ale jednocześnie nie chciała na zawsze żegnać się ze światem i słońcem i reszty życia spędzić pod ziemią. Na pomoc przyszła jej pewna jaskółka, którą pielęgnowała Calineczka w jednym z korytarzy kreta. Kiedy już dziewczynka myślała, że więcej jej nie spotka i lada moment miała zostać panią kretową usłyszała radosny świergot i powitanie. Była to ta sama jaskółka, której w zimie pomogła. Calineczka wahała się czy powinna odlecieć daleko od mysiej nory i kreta. Nie chciała ranić uczuć tych, którzy jej pomogli i przygarnęli pod swój dach. Miłość do świata, słońca, śpiewu i radości zwyciężyła. Ptak zabrał dziewczynkę do ciepłych krajów, gdzie została żoną pięknego księcia kwiatów i przybrała imię Maja. Odtąd Calineczka była szczęśliwa. Podarowano jej małe skrzydełka. Mogła całymi dniami latać i podziwiać piękne kwiaty, a jak wiadomo Maja kochała wszystko co piękne.