Adam Mickiewicz „Konrad Wallenrod” - Cechy powieści poetyckiej w „Konradzie Wallenrodzie”

Powieść poetycka stała się jednym z najbardziej charakterystycznych gatunków literackich romantyzmu. Jej główną cechą jest synkretyzm gatunkowy, czyli łączenie elementów epiki, liryki i dramatu. Zobaczmy, jakie właściwości typowe dla tego rodzaju można odnaleźć w „Konradzie Wallenrodzie” Adama Mickiewicza.

Fabuła powieści ma fragmentaryczną kompozycję. Powstające w ten sposób niedomówienia tworzą atmosferę tajemniczości i zagadki. Mickiewicz w „Konradzie Wallenrodzie” zerwał ze związkiem przyczynowo-skutkowym wydarzeń. Następne sceny nie zawsze stanowią logiczny ciąg dalszy poprzednich. Wiele wątków zostało przemilczanych, co może pobudzać wyobraźnię czytelnika do samodzielnego ich dopowiadania. Poeta zakłócił także chronologię czasową stosując inwersję. Najpierw przecież dowiadujemy się, że Konrad Wallenrod został wybrany wielkim mistrzem, a dopiero później poznajemy jego historię.

„Konrad Wallenrod” to utwór synkretyczny, który łączy w sobie elementy dramatyczne, liryczne i epickie. Pojawia się narrator, którego oceny są subiektywne. Elementy epickie ujawniają się także w narracyjnych pieśniach Wajdeloty. Sztandarowym elementem dramatycznym jest natomiast pożegnalna rozmowa Konrada z Pustelnicą (Aldoną). Najszerzej reprezentowana jest oczywiście warstwa liryczna. Pojawia się w pełnych uczuć opisach krajobrazu, a także w rytmicznej konstrukcji pieśni Halbana (napisana jest polskim heksametrem).

Kolejną cechą powieści poetyckiej, która przejawia się w „Konradzie Wallenrodzie” jest tajemniczość i nastrojowość. Poeta używa w tym celu nie tylko zabiegu, jakim jest rozbicie chronologicznej fabuły i połączenie jej w pozornie niepasujące do siebie kawałki, ale posługuje się także prostszymi metodami. Większość wydarzeń dzieje się pod osłoną mroku, dlatego nie wiadomo, jak wygląda twarz Pustelnicy. Natomiast główny bohater jest typową postacią romantyczną. Żyje w konflikcie ze światem oraz samym sobą. Postanawia poświęcić swoje życie idei, jaką okazuje się być „sprytna walka” z wrogiem.

„Konrad Wallenrod” Adama Mickiewicza doskonale wpisuje się w wytyczne powieści poetyckiej. Utwór jest fragmentaryczny, łączy w sobie cechy innych gatunków, przedstawia bohatera typowego dla epoki, a dodatkowo pełen jest nastroju grozy i tajemniczości.