Andrzej Bursa „Dno piekła” - interpretacja i analiza wiersza

W „Dnie piekła” Andrzej Bursa zabiera nas w podróż do miejsca, które od wieków przeraża, ale i intryguje człowieka. Jak wygląda ta sfera z perspektywy tego oryginalnego twórcy?

Na dnie piekła w wierszu Bursy ludzie gotują i kiszą kapustę oraz płodzą dzieci. W utworze zostały wymienione tylko te czynności. Każdy swój kolejny dzień opisują zwrotami frazeologicznymi związanymi właśnie z tym miejscem. Padają więc takie sformułowania jak: „miałem piekielny dzień”, „piekielnie się zmęczyłem”. Mimo że nie jest to wizja  optymistyczna, to i tak można uznać ją za bardziej pozytywną niż chociażby mitologiczny Tartar.

Ludzie przedstawieni w wierszu Andrzeja Bursy chcieliby wyrwać się z piekła, ale są zbyt doświadczeni. Zdają sobie sprawę, że nie mogą opuścić miejsca, w którym się znajdują. Mogliby przyjąć inną strategię i zachowywać się niczym bezradni starcy, których egzystencja jest jednostajna i nudna. Są oni ciężarem dla innych, gdyż nie potrafią o siebie zadbać. Człowiek na dnie piekła działa, systematycznie wydeptuje grunt i czerpie z tego przyjemność. Mieszkańcy dna piekła nie są ostatecznie do niczego zmuszani, ale sami działają. W ten sposób pokonują silne poczucie bezsensu towarzyszące ich egzystencji, o której z ironią pisze Bursa.

Teraz zastanówmy się nad istotą tego miejsca. Gdzie znajduje się owo dno piekła, ta zatrważająca kraina? Z utworu Andrzeja Bursy wynika, że świat, w którym spędzamy kolejne dni jest właśnie tytułową przestrzenią. Męczymy się, staramy się szukać sensu własnego istnienia. Podmiot liryczny nie pozostawia złudzeń, kiedy mówi, że codziennie wydeptujemy dno piekła. Dodać należy jeszcze, że sprawia nam to wielką przyjemność. Mimo potężnego zmęczenia, czekamy na każdy następny dzień.

Obraz piekła w wierszu Bursy wymyka się tradycyjnym klasyfikacjom. Nie jest ono żadną odległą krainą, nie znajduje się w innym wymiarze. To po prostu świat, w którym przyszło nam żyć.