Homer „Iliada” - charakterystyka Achillesa

Achilles jest jednym z głównych bohaterów starogreckiego eposu „Iliada”. Przypuszcza się, iż Homer napisał go pomiędzy VIII a VII w. p.n.e. Dzieło to będące eposem bohaterskim, opisuje w głównej mierze poszczególne wątki bitwy trojańskiej, a przede wszystkim gniew Achillesa.

Achilles był synem króla Peleusa oraz nimfy Tetydy. Odebrał staranne wychowanie, gdyż od dzieciństwa szkolił go Chiron, jeden z najzdolniejszych i najmądrzejszych centaurów, wychowawca m.in. Jazona czy Heraklesa. Nauczył on chłopca, jak być dzielnym mężczyzną oraz wpoił mu ideały prawdziwego wojownika. Achilles wiedząc, że jest prawie nieśmiertelny, nie bał się innych wojowników i chętnie szedł w niebezpieczne boje.

Znana jest historia o niezwykłej wytrzymałości Achillesa, która nie obejmowała jednak jednej części jego ciała, mianowicie – pięty. Jego matka bowiem, kiedy był mały, postanowiła zanurzyć go w rzece Styks, co miało zapewnić mu nieśmiertelność. Jednak pięta, za którą trzymała syna, została sucha. Dlatego kiedy strzała wypuszczona z łuku przez Parysa, brata Hektora, trafiła Achillesa w to miejsce – wojownik musiał zginać.

Dalsza część mitu mówi o tym, że zwycięstwo pod Troją nie jest możliwe bez udziału Achillesa. Dlatego Patrokles, Odyseusz oraz Nestor, którym zależało na zwycięstwie, gdyż jako Achajowie walczyli przeciwko Trojanom, przybyli do wojownika, by namówić go do udziału w bitwie.

Jego matka natomiast przepowiedziała, że życie syna będzie krótkie, lecz okryte chwałą, dlatego chciała zrobić wszystko, by ochronić Achillesa przed śmiercią. Ukryła go więc przebranego za kobietę na dworze króla Lykomedesa. Żył tam przez jakiś czas i kiedy achajscy posłańcy przybyli na dwór, nie mogli go rozpoznać. Odyseusz użył więc pewnego triku: rozłożył błyskotki, biżuterię oraz miecz przed wszystkimi dziewczętami na dworze królewskim. Przebrany Achilles zainteresował się oczywiście mieczem, czym zdradził swoją płeć. Odyseusz następnie przekonał młodzieńca do udania się pod Troję.

„Iliada” przedstawia Achillesa jako herosa dumnego, porywczego i łatwo się gniewającego. Osobiste interesy często przedkładał nad dobro społeczności. Tak było wtedy, kiedy Achilles musiał oddać brankę Bryzeidę swojemu wrogowi – Agamemnonowi. Obrażony, na znak protestu nie włączył się do dalszych bitw, przez co wojska poniosły wiele klęsk.

Z wyglądu odznaczał się Achilles niepospolitą urodą, którą określa Homer jako „dziewczęcą”. Był ponadto doskonale zbudowany. Cechy charakteru były jednak całkowicie odmienne od jego delikatnego wyglądu. Nierzadko dawał się poznać jako mężczyzna okrutny i gwałtowny. Nie miał skrupułów, aby zamordować Hektora i zbezcześcić jego zwłoki ciągnąć je po ziemi. Pozostawił je potem do zjedzenia dzikim zwierzętom.

Heros uwielbiał być podziwiany, nie miał także szacunku dla dobrych cech innych wojowników. Kiedy Hektor przed ostatecznym starciem poprosił o przebaczenie za zabicie przyjaciela Achillesa – Patroklesa – Achilles tylko wyśmiał wroga nie dając mu szansy na przeprosiny.

Zdawałoby się, iż Achilles jest wymarzonym wojownikiem – nieustraszonym, mężnym i walecznym. Jednak nieustanna chęć zemsty, brak miłosierdzia i wyrozumiałości dla przeciwnika, a także niepohamowane negatywne emocje nie są cechami, za które można by cenić wojownika.

Achillesa często porównuje się z Hektorem, innym bohaterem „Iliady”. Jest to porównanie na zasadzie przeciwieństwa, gdyż Hektor odznaczał się cechami, których brakowało synowi Peleusa – był on skromny, mężny i z godnością przyjmował porażki w bitwach, a nawet własną śmierć.