Władysław Reymont „Chłopi” - charakterystyka Bylicy i jego relacji z córkami

W latach 1902–1908 na łamach „Tygodnika Ilustrowanego” Władysław Stanisław Reymont opublikował swoje najsłynniejsze dzieło pod tytułem „Chłopi”. W utworze tym nagrodzonym Literacką Nagrodą Nobla w roku 1924 zaprezentował panoramę życia wiejskiego wyznaczanego przez rytm pór roku, przedstawił sylwetki bohaterów mieszkających na wsi oraz społeczności wiejskiej. To właśnie wieś jest bohaterem zbiorowym książki. Jednym z przedstawicieli owej wieśniaczej wspólnoty jest stary chłop o nazwisku Bylica.

Z wyglądu „Bylica był to stary, słaby, schorowany człowiek:” „...siwy był całkiem, wargi mu się trzęsły i głos miał słaby, jakby ptaszęcy, a w piersiach mu cięgiem rzęziało...”. Jest reprezentantem starszego pokolenia wieśniaków. Ma problemy z normalnym poruszaniem się – zwykle musi chodzić z pomocą kija, który jest dla niego podpórką. Również i jego sytuacja materialna nie jest w najlepszym stanie. Mieszka ze swoją córką – Weronką. Ma też drugą córkę – Hankę – obie ogromnie kocha.

Bylica wywodzi się z miejscowej biedoty. Jest już staruszkiem, którego choroby całkowicie pozbawiły jakiejkolwiek energii, dlatego nie pracuje. Jest niedołężny, zaniedbany i czuje się niezwykle samotny. Pomimo tego, nikomu nie daje poznać, że cierpi. Nigdy na nic nie narzeka, jest nauczony pokory i w smutku znosi swój los. Jest mu szczególnie trudno i smutno z powodu zachowania Weronki, która traktuje go jak piąte koło u wozu. Nawet jednak w takich okolicznościach broni obydwu swoich córek, bo kocha je niezmiernie.

Weronka, u której Bylica mieszka od śmierci jego żony (majątek po matce przejęła Weronka), zachowuje się w stosunku do ojca nagannie. W domu sytuacja materialna jest wprost tragiczna, dlatego jeżeli Weronka ma na czymś oszczędzić – oszczędza na ojcu, który dał jej wszystko. Nie pozwoli, aby jej dzieciom zabrakło czegoś, czego musiałyby sobie odmówić z powodu dziadka. Stary Bylica mieszka u Weronki w upodleniu, upokorzeniu, ale i tak nie skarży się na swój los.

Drugim z kolei dzieckiem Bylicy jest Hanka. Dziewczyna wyszła za mąż za najbogatszego we wsi chłopa – Antka Borynę. Dzięki temu uzyskała awans społeczny. Bardzo kocha swojego ojca i chce, aby traktowano go jak najlepiej. Jest skłócona z Weronką, którą potępia za zachowanie wobec rodzica. Pragnie dla niego szczęścia, chce mu się odwdzięczyć za lata wychowania. Postanawia przyjąć ojca pod swój dach.

W „Chłopach” Władysław Stanisław Reymont przedstawia smutną, a wręcz tragiczną sytuację ludzi starszych na wsi. Najważniejszymi wartościami są praca i ziemia. Bez nich człowiek staje się niepotrzebnym darmozjadem, nieproduktywnym dla całej wiejskiej społeczności. Takim istnieniem nie przejmuje się nikt. Młodsze pokolenie chce zapewnić dobre warunki swoim dzieciom. O starych ludziach już nikt nie pamięta, gdyż niezdolni do pracy, żyją na koszt innych. Reymont pokazuje tutaj postawę Weronki, dla której liczy się jej własna, najbliższa rodzina (dzieci) oraz Hankę, dla której ojciec jest najważniejszy, podobnie jak ziemia.

Relacje starego Bylicy z jego córkami są skomplikowane i aby je zrozumieć, trzeba uświadomić sobie, że brak produktywności ze strony jakiejkolwiek osoby, skazywało ją na potępienie. Dlatego też zdarzało się, że skromny, pokorny Bylica został zmuszony do żebrania, pomimo iż powinny mu to zapewnić jego dwie córki – córki, które tak bardzo kochał, dla nich gotowy był zrobić wszystko – nawet zapisać im to, co należało prawnie do niego. Potem stał się bezużyteczny dla najbliższej rodziny, osamotniony i zapomniany.