Rozdarcie wewnętrzne bohaterów literackich - Motyw wewnętrznej dwoistości na przykładzie „Cudzoziemki” Marii Kuncewiczowej

Wewnętrzna dwoistość, co kryje się za tym enigmatycznym terminem? Najprościej mówiąc jest to rozbicie osobowości, rozdzielenie jej na dwie części. Z przykładem takiego motywu mamy do czynienia w „Cudzoziemce” Marii Kuncewiczowej. „Dwa imiona - dwa życia: pierwsze krótkie i prawdziwe; drugie - wymyślone, długie, nadto długie... Pierwsze - kwiat, miłość i nieszczęście. Drugie: szacunek ludzki, honor, powolna śmierć duszy” - to słowa głównej bohaterki tej powieści. Przyjrzyjmy się więc jej historii.

Kiedy szesnastoletnia dziewczyna zostaje przywieziona do Warszawy przez ciotkę Luizę, ta postanawia zmienić jej imię. Czyni tak, ponieważ „Róża” budziło skojarzeniaz pochodzeniem żydowskim. Nadaje jej nowe, milej widziane - „Ewelina”.Z tymi momentami, kiedy była jeszcze Różą, wiążą się najwspanialsze wspomnienia głównej bohaterki. To wtedy przeżyła pierwszą i jedyną autentyczną miłość jakiej doświadczyła.Ten okres upłynął jej pod znakiem Michała Bądskiego i gry na skrzypcach. Miała na wyciągnięcie ręki wszystko co kochała, potem etap ten będzie wciąż odżywał w jej wspomnieniach.

Róża Żabczyńska, przybita zdradą ukochanego, poprzysięgła zemstę na mężczyznach. Nawiązywała wiele romansów, szukając kandydata na męża. Kiedy wyszła za Adama, jej nowy partner życiowy zaczął nazywał ją „Elcią”, co było zdrobnieniem od imienia „Ewelina”. Z tym drugim etapem życia bohaterki, wiążą się negatywne przeżycia. Niekochany mąż, przestraszone dzieci, chłodny i nieprzyjazny dom. Tak wyglądało otoczenie Róży Żabczyńskiej. Uciekała ona od tego świata w sferę marzeń i fantazji. Nieustannie miała nadzieję na powrót ukochanego Michała, pogardzając swoim mężem. W jej otoczeniu brakowało ciepła i miłości, co powodowała sama bohaterka, swoim negatywnym stosunkiem do najbliższych.

Róża Żabczyńska jest postacią pełną sprzeczności. Z jednej strony potrafi ona okazywać wrażliwość - słuchając muzyki, jest w stanie obdarzyć kogoś szczerymi wspaniałym uczuciem. Z drugiej jednak strony, jest chłodna dla najbliższych, wręcz nienawidzi swojego męża. Stale konfrontują się w niej sprzeczne siły, doprowadzając do skrajnych stanów emocjonalnych, w które popada. Najpierw płacze i rozpacza nad swoim losem, następnie wpada w szał nienawiści, krzywdząc najbliższych. Ta sprzeczność odbija się negatywnie nie tylko na głównej bohaterce, ale i na jej otoczeniu.

Cytat przywołany na początku pracy, doskonale oddaje rozłam jaki zaszedłwe wnętrzu Róży Żabczyńskiej. Już jako młoda dziewczyna została wyrwana ze swojego świata, przywieziona do Polski. Tutaj spotkała ją wspaniała miłość, ale także pierwsze rozczarowania. Doszło wtedy do stłumienia jej starej osobowości i „narodzin Eweliny” – kobiety zimnej i bezwzględnej.