Judaizm - symbole religii i ich znaczenie

Menora - jeden z głównych, najważniejszych i najstarszych symboli judaistycznych obok Gwiazdy Dawida. Pojawia się ona w herbie Izraela, a także na pieczęci w oficjalnych dokumentach. Jest to siedmioramienny świecznik symbolizujący wieczne światło krzewu gorejącego, pod którego postacią ukazał się Mojżeszowi sam Bóg (Jahwe - „Jestem, który jestem”). Według Starego testamentu menora miała być narzędziem używanym jeszcze za czasów Mojżesza w Przybytku podczas wędrówki Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Miała być wytopiona ze szczerego złota. Oryginał zaginął na początku VI w. n.e. Jej replika znajduje się w Jerozolimie.

Gwiazda Dawida - zwana również Tarczą Dawida lub Pieczęcią. Jest to gwiazda sześcioramienna złożona z dwóch krzyżujących się ze sobą trójkątów równobocznych. To jeden z najbardziej rozpoznawalnych judaistycznych symboli. Tworzy heksagram i godło Izraela. Dwa trójkąty symbolizują duchowość i świeckość, zasadę męską i kobiecą. Możliwe, że symbol jest jeszcze starszy niż podają źródła i może sięgać czasów sprzed króla Dawida. Być może symbolizowała wtedy planetę Saturn. Miała być także amuletem ochronnym dla wojsk Dawida, dlatego umieszczaną ją na tarczach i zbrojach wojowników w czasie walk. Gwiazda Dawida utożsamiana jest z całym narodem żydowskim. Symbol ten był bezczeszczony w czasie II wojny światowej przez hitlerowców. Oznaczano nią Żydów (holocaust).

Tora - najważniejszy symbol judaizmu. Jest to święta księga judaizmu, na której zasadach oparte jest prawo Halacha. Tora składa się wyłącznie ze Starego Testamentu i nazywana jest też Pięcioksiągiem Mojżeszowym. W jej skład wchodzi: Księga Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri oraz Deuteronomium. Autorstwo Tory przypisywane jest Mojżeszowi. Tora opowiada o losach Izraelitów, którzy zostali naznaczeni przez Boga jako naród wybrany do zawarcia z nim przymierza. Jego owocem były dwie kamienne tablice zapisane Dekalogiem - dziesięciorgiem przykazań bożych, według których mieli żyć. Tora stanowi dla Żydów prawo nienaruszalne.

Mezuza - dosłownie słowo to oznacza z języka hebrajskiego „odrzwia”. Jest to niewielkie pudełeczko, które umieszcza się najczęściej przy drzwiach frontowych w każdym domu żydowskim. Wewnątrz pudełeczka znajdują się ustępy Tory, które mają za zadanie chronić cały dom i jego mieszkańców od złego. Jest to jeden z bardziej charakterystycznych symboli judaizmu. Na pergaminie znajdują się fragmenty z Księgi Powtórzonego Prawa. Mezuzę może sporządzić wyłącznie sofer. Jest to związane z obyczajem koszerności, czyli właściwości. Nad mezuzą wypowiada się błogosławieństwo: „Bądź błogosławiony, Panie, Boże Nasz, Królu wszechświata, który święcisz nas w swojej powinności i rozkazujesz nam mocować mezuzę”.

Tefilin - zwane również Filakterami. Tefilin to dwa małe, skórzane pudełeczka koloru czarnego umieszczone na dość długich czarnych rzemykach. W pudełeczkach znajdują się ustępy z Księgi Wyjścia oraz z Księgi Powtórzonego Prawa. Nosi się go codziennie, wyłączając szabat i inne dni święte. Tefilin towarzyszy młodym (trzynastoletnim) chłopcom w czasie Bar micwy (uroczystości wprowadzającej ich do grona dorosłych mężczyzn). Tefilin symbolizują oddanie Bogu poprzez rozum i myśli (tefilin przewiązany na czole) oraz poprzez czyny (tefilin przewiązany na ramieniu). Są to swego rodzaju amulety ochronne broniące przed złem. 

Jarmułka - dosłownie z tureckiego oznacza „opończa z kapiszonem na głowę”. Jest jednym z najwyrazistszych symboli żydowskich. Zakłada się ją na głowę w czasie modlitw jako wyraz najwyższego szacunku dla Boga oraz własnej pokory. Są różne jej rodzaje, kolory oraz wzory. Najczęściej ubiera się białe jarmułki.