RAF - Frakcja Czerwonej Armii - charakterystyka

Na początku lat 70. swoją działalność rozpoczęła Frakcja Czerwonej Armii (niem. Rote Armee Fraktion, RAF). Była to organizacja terrorystyczna o skrajnie lewicowych zapatrywaniach. Inspirowała swoje poglądy na maoizmie, anarchizmie, nowej lewicy oraz marksizmie. Nazwa stworzona została na wzór innej organizacji terrorystycznej - Japońskiej Czerwonej Armii. Zasadniczym celem grupy było zwalczanie represyjnego, kapitalistycznego systemu państwowego Republiki Federalnej Niemiec (RFN) oraz pomoc dla ruchów narodowowyzwoleńczych w krajach Trzeciego Świata. 

Organizacja wyrosła na fali wystąpień młodzieży, która protestowała m.in. przeciw brakowi dostatecznego rozliczenia z przeszłością narodowosocjalistyczną, imperializmowi amerykańskiemu (szczególnie ujawnionemu w wojnie wietnamskiej), a także znacznej przewagi na rynku prasowym koncernu Springera. U genezy RAF-u i radykalizacji środowiska ją tworzącego legły wydarzenia w RFN-ie końca lat 60., między innymi nieudany zamach działacza prawicowego na Rudiego Dutschke oraz zabicie przez policję jednego ze studentów protestujących przeciw wizycie Rezy Pahlawiego (dyktator Iranu) w Zachodnim Berlinie. W 1970 roku przeprowadzono pierwszą zbrojną akcję. Miała ona na celu uwolnienie przebywającego w więzieniu Andreasa Baadera. Przedsięwzięciem dowodziła Ulrika Meinhof. W niedługim czasie nawiązano szersze kontakty z ekstremistycznymi ugrupowaniami palestyńskimi, które umożliwiły m.in. przeprowadzenie szkoleń członków RAF-u. 

W tym okresie działalność prowadziło pierwsze pokolenie Frakcji Czerwonej Armii, na czele z Baaderem i Meinhof, aż do czasu aresztowania ich w 1972 roku. W 1975 roku wszczęto proces przeciwko nim i pozostałym trzem złapanym przywódcom. Ta dwójka jednak nie doczekała się ogłoszenia wyniku, obydwoje popełnili samobójstwo (Meinhof w 1976 roku, a Baader w 1977), jednak okoliczności nie są do końca zbadane. 

W momencie aresztowania liderów grupy zakończyła się działalność pierwszego pokolenia, natomiast drugie skupiło się głównie na próbie uwolnienia przywódców. W 1977 roku w tym celu okupowano ambasadę RFN w Sztokholmie, zginęło dwóch zakładników, ale kanclerz nie zgodził się na uwolnienie członków RAF-u. Zbrojne działania Frakcji Czerwonej Armii w tym czasie wywołały kryzys państwowy. Dochodziło do licznych porwań (głównie ludzi niemieckiego biznesu), napadów oraz zabójstw (m.in. prokuratora prowadzącego sprawę uwięzionych członków RAF-u oraz prezesa Dresdner Bank). Przywódców drugiego pokolenia złapano w latach 80. Trzecia (ostatnia) generacja dokonywała nielicznych ataków już w zjednoczonych Niemczech. W 1998 roku ogłosiła rozwiązanie organizacji.

RAF trudnił się w zbrojnym zwalczaniem systemu państwowego Republiki Federalnej Niemiec. Dokonywał zamachów bombowych (m.in. na kwaterę główną wojsk amerykańskich stacjonujących na terenie RFN), napadów na banki (w ten sposób zdobywano fundusze na działalność) oraz morderstw na ludziach niemieckiego biznesu, wobec czego jest uznany za organizację terrorystyczną.