Polityka monetarna państwa. Opracowanie tematu

Polityka monetarna jest jednym z elementów polityki fiskalnej państwa. Najczęściej sprowadza się do szeregu działań, które poprzez określone mechanizmy i strategie mają na celu utrzymanie cen na odpowiednio stabilnym poziomie. Zadania te są na mocy prawa powierzone przez państwo instytucji Banku Centralnego, czyli nadrzędnej instytucji odpowiedzialnej za sprawne funkcjonowanie całego systemu bankowego w kraju. W Rzeczpospolitej Polskiej rolę takiego banku pełni od 1945 roku Narodowy Bank Polski. Polityka pieniężna realizowana jest głównie przez oddziaływanie na kursy walutowe oraz podaż pieniądza.

Zgodnie z teorią organizacji i zarządzania, cele realizowane za pomocą polityki pieniężnej państwa można podzielić na trzy zasadnicze stopnie. Najważniejszy, ale jednocześnie najbardziej długofalowy jest tzw. cel finalny (główny, nadrzędny), czyli zdefiniowany przez państwo cel rozwoju ogólnogospodarczego. W Polsce na mocy obowiązującej Konstytucji celem finalnym NBP jest „utrzymanie stabilnego poziomu cen przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej rządu”. Realizacji celu głównego służą pomniejsze, tzw. pośrednie cele, które powinny pozostać w zasadniczej korelacji z założeniami celu nadrzędnego – w Polsce jednym z celów pośrednich NBP jest utrzymywanie stałego poziomu inflacji cen na poziomie 2,5 % (zgodnie z wytycznymi Rady Polityki Pieniężnej z roku 2004), z możliwością odchylenia do jednego punktu procentowego. Trzecią kategorią celów polityki pieniężnej są tzw. cele operacyjne, które powinny być podporządkowane celowi finalnemu oraz istotnie wpływać na cele pośrednie. Celami operacyjnymi NBP są np. kontrola nad poziomem stóp procentowych, stabilizowanie kursu walut oraz kształtowanie masy pieniądza rezerwowego.