Palestyński Islamski Dżihad (Dżihad) - organizacje terrorystyczne - historia, działalność. Opracowanie

„Palestyński Islamski Dżihad” to organizacja palestyńskich, islamskich fundamentalistów, jest uznawana za ugrupowanie terrorystyczne. PID powstał w Egipcie, w Kairze w 1979 r., został założony przez trzech studentów: Fathi Szikakiego, Abdula Aziza al-Awdę i Bazira Moussę. 

Celem ugrupowania jest wyzwolenie Palestyny spod izraelskiej okupacji, a co za tym idzie zniszczenie państwa Izrael. Termin „dżihad” jest powszechnie rozumiany jako „święta wojna” muzułmanów przeciw niewiernym, niemuzułmanom. Muzułmanie tworzący PID rozumieją dżihad jako indywidualny obowiązek wiernego. Palestyńczycy z PID-u do wykonania tego obowiązku są odpowiednio przygotowywani. 

Największym, odwiecznym wrogiem PID-u są Żydzi, Palestyńczycy uważają powstanie żydowskiego państwa za swoją największą porażkę, katastrofę. PID nazywa Izrael „wielkim szatanem”. Mniejszym wrogiem dla PID-u, również znienawidzonym, są Stany Zjednoczone, uznawane za głównego sojusznika Izraela, nazywane są „mniejszym szatanem”. W kwestii działalności antyżydowskiej PID gloryfikuje przemoc. 

Fathi Szikaki w swoich politycznych pismach odwoływał się do poglądów ajatollaha, religijnego przywódcy Iranu, Ruhollaha Chomeiniego, który uznawał Palestynę za miejsce szczególne, o które trzeba walczyć. Działalność PID-u w Palestynie rozpoczęła się w 1981 r. gdy jego trzej założyciele zostali tam deportowani z Egiptu w wyniku represji władz po śmierci egipskiego prezydenta Anwara Sadata, który został zamordowany przez organizację Egipski Dżihad. 

Po przybyciu do Palestyny losy założycieli różnie się potoczyły. Przywódca organizacji – Fathi Szikaki został aresztowany najpierw w 1984 r., ponownie w 1986 r., by zostać skazanym przez władze Izraela na cztery lata więzienia. Jeden z członków PID-u Anwar Aziz, zamachowiec samobójca, powiedział: „bitwy dla islamu wygrywane są nie poprzez pistolety, ale dzięki zasianiu strachu w sercu wroga”. W cytowanych słowach widać klasyczną zasadę terrorystów, konieczność doprowadzenie do stanu gdy ich wszyscy przeciwnicy będą się lękać. Islamiści siali strach w sercach wrogów poprzez zamachy bombowe wykonywanych przez  zamachowców-samobójców, których muzułmanie uznawali za męczenników walczących za będący w niebezpieczeństwie islam. 

PID wierzył we własne siły,postulował walkę zbrojną z Izraelem. W 1987 r. w Palestynie wybuchła tzw. Pierwsza Intifada, zbrojne powstanie przeciw izraelskiej okupacji.  Wtedy PID zintensyfikował swoje działania, a jego główną bronią przeciw Żydom był terror. PID to nie jedyna palestyńska, antyizraelska organizacja polityczna, oprócz niej istnieje większy, posiadający dominującą pozycję Hamas, właściwie PID to organizacja nieliczna. PID był wrogo nastawiony do Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP), sprzeciwiał się polityce Jasira Arafata, nie zaakceptował porozumień z 1993 r. zawartych w Oslo przez Izrael i OWP, na mocy których powstała Autonomia Palestyńska, nie akceptował dyplomacji jako klucza do rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Od 1993 r. PID zintensyfikował działania terrorystyczne, standardowo posługiwał się zamachowcami-samobójcami, którzy detonowali przywiązane do siebie ładunki wybuchowe w autobusach bądź w innych zatłoczonych miejscach. 

PID i Hamas zaczęły ze sobą współpracować w 1994 r., wspólny zamach zorganizowały w 1995r. w typowy dla nich sposób poprzez zamachowca-samobójcę. Izrael nie pozostał obojętny wobec terrorystycznej ofensywy PID-u, w 1995 r. izraelskie służby specjalne zastrzeliły lidera organizacji Faitha Szikakiego. W tym samym roku nowym przywódcą PID-u stał się Ramadan Abdullah Szallah. Po śmierci Faitha Szikakiego PID uległ osłabieniu, stając się zależnym od innych arabskich państw i od Hamasu. Od 1996 r.  prezydent Autonomii Palestyńskiej Jasir Arafat rozpoczął działania przeciw PID, ponieważ organizacja ta nie akceptowała porozumień izraelsko-palestyńskich, a także nie miała poparcia społecznego. Od czasu II Intifady częstotliwość zamachów terrorystycznych PID-u maleje.