Konwencja montrealska - postanowienia. Opracowanie

W dniu 28 maja 1999 r. została sporządzona w Montrealu konwencja „o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego”. Konwencja montrealska stosuje się do przewozu osób i przedmiotów z wykorzystanie transportu bezpłatnego i odpłatnego, do przewozu dokonywanego przez państwo lub osoby prywatne. 

Konwencja odnośnie dokumentów i obowiązków w stosunku do przewozu nakłada następujące zasady: w przypadku przewozu osób wydaje się indywidualny lub zbiorowy dokument przewozowy, który zawiera informację o miejscu, z którego się wyrusza oraz o miejscu, do którego ma się zamiar dotrzeć, wskazane jest także oznaczenie miejsca postoju gdy znajduje się ono na obszarze państwa będącego poza miejscem wyruszenia i przeznaczenia jednego państwa, każdy pasażer posiadający bagaż otrzymuje przywieszkę identyfikacyjną bagażu, konwencja może ograniczyć odpowiedzialność przewoźnika w przypadku określonych nieszczęśliwych wypadków. 

W stosunku do ładunków konwencja zakłada, iż w przypadku przewozu ładunku opracowuje się specjalny lotniczy list przewozowy, konwencja przewiduje użycie innych środków niż lotnicza karta przewozowa. Lotniczy list przewozowy, albo inne potwierdzenie przyjęcia ładunku muszą zawierać: informacja o miejscu wyruszenia i przeznaczenia przedmiotu, wiadomość o miejscu postoju w przypadku gdy jest ono położone na obszarze innego państwa, poza obszarem państwa, na którym znajduje się punkt wyruszenia i punkt odbioru, należy także oznaczyć masę przesyłki. Konwencja „wspomina” do tego, że od nadawcy może być wymagane, aby podał charakter ładunku służbom bezpieczeństwa publicznego. 

Nadawca posiada szczególne prawa do dysponowania ładunkiem, może wycofać własny ładunek w porcie lotniczym odlotu lub zatrzymać podczas lądowania lub przez żądanie do wydania go w miejscu przeznaczenia, albo w trakcie trwania podróży innej osobie niż wcześniej podany odbiorca lub poprzez wezwanie, aby ładunek został on przewieziony do portu lotniczego odlotu. Swoje uprawnienia nadawca musi wykonywać w sposób nie szkodzący przewoźnikowi lub innym nadawcom, musi także pokryć koszty związane z wykonaniem jego uprawnienia. Odbiorca ładunku może odebrać swój przedmiot od przewoźnika po uiszczeniu należnych opłat.