Mitologia grecka - pomniejsze bóstwa - nimfy, herosi - mity

Prócz licznego grona bogów zasiadających na Olimpie, mitologia grecka zna mnóstwo innych postaci – raz mniej, innym razem bardziej przerażających. Byli to wspaniali pół-bogowie zwani herosami, ale i różnego rodzaju bestie i demony. Warto tu choćby wspomnieć o centaurach, dzikich i bezwzględnych istotach, które lubowały się w dużych ilościach alkoholu. Ich postacie były połączeniem człowieka, od głowy do pasa i konia w dalszej części ciała. Grecki świat pełen mitów i legend zamieszkiwały także wspomniane już satyry, będące połączeniem człowieka z kozą. Satyrowie posiadali płaskie nosy, szpiczaste uszy, kozi lub koński ogon, byli wreszcie dość silnej budowy. Nieodłącznym elementem towarzyszącym satyrom był ogromny popęd seksualny, stąd też niekiedy uważano je za bóstwa sprzyjające płodności.

Wody, zarówno morskie, jak i śródlądowe, lasy, łąki i wsie zamieszkiwały licznie nimfy, które uważane były za córki Zeusa. Były to długowieczne, młode i piękne kobiety, które oddawały się przyjemnościom śpiewu i tańca.

Należy również zdać sobie sprawę, iż bardzo ważną rolę w życiu religijnym starożytnych Greków odgrywały mity ukazujące dzieje różnych zacnych bohaterów. Miały one być dla ludzi pewnego rodzaju przestrogą i nauką – czego robić nie wolno, by nie spotkać się z okrutną karą, a za co może spotkać nas nagroda. Przykładem może być choćby słynny mit o Ikarze i Dedalu, konstruktorach skrzydeł, które miały pomóc im w ucieczce z Krety. Ponieważ jednym z budulców tej niesamowitej konstrukcji był wosk, Dedal przestrzegał swojego syna, by nie wznosił się zbyt wysoko, gdyż może się to dla niego fatalnie skończyć. Jednakże Ikar zafascynował się lotem i chcąc mieć jeszcze piękniejszy widok wzniósł się za wysoko nie zdając sobie sprawy, że coraz bliższe mu słońce nagrzewa skrzydła i roztopia wosk. Jego lot skończył się śmiertelnie.

Innym ciekawym i równie znanym mitem jest ten opowiadający o Prometeuszu. Przedstawia on historię tytułowego bohatera, który chciał zemścić się na Zeusie za sprowadzenie przez niego wielu nieszczęść na ród ludzki – chorób, nędzy i smutku. By tego dokonać, zabił woła i poćwiartował go. Do jednego z worów umieścił najprzedniejsze mięso nakryte skórą, do drugiego wora wepchnął kości, na których widniały płaty słoniny. Następnie Prometeusz ułożył oba worki przed samym Zeusem i poprosił go o wybranie dla siebie podarku. Ten, skuszony słoniną  połakomił się na drugi worek, nie zdając sobie sprawy, że jest to jedynie podstęp, dzięki któremu Zeus wybrał dla siebie same kości. Za pomoc ludziom Prometeusz został srogo ukarany – srogi władca rozkazał przykuć śmiałka do skał Kaukazu, gdzie wygłodniałe sępy miały wyszarpywać mu nieustannie odrastającą wątrobę. Miało to być nieskończenie długa droga przez mękę i cierpienie, cena jaką zapłacił Prometeusz za ośmieszenie boga bogów.