Bitwa pod Białą Górą i jej znaczenie - Wojna trzydziestoletnia w Czechach

W 1620 r. odbyła się bitwa pod Białą Górą. Była ona jedną z największych bitew wojny trzydziestoletniej.

Bezpośrednią przyczyną wybuchu samego powstania w Czechach w 1618 r. była kłótnia delegatów stanów czeskich z namiestnikami królewskimi, zakończona dosłownym wyrzuceniem namiestników królewskich przez okna. Incydent ten przeszedł do historii jako defenestracja praska.

Wielka bitwa pomiędzy Ligą Katolicką i powstańcami rozegrała się pod Białą Góra. Naprzeciw siebie stanęła armia 28 tysięcy żołnierzy Ligi Katolickiej i 22 tysiące czeskich powstańców. Pierwszy zaatakował de Lilly z Ligi Katolickiej, usiłując zdobyć czeską artylerię, jednak nagły kontratak protestantów zmusił go do odwrotu. Główny szturm sił katolickich pod dowództwem de Bucquoi osaczył prawe skrzydło armii powstańczej. Pod naporem ataku załamała się obrona w tym miejscu i Czesi zaczęli odwrót, nie udała się odsiecz księcia Christiana, który sam zginął w walce. Decydujące uderzenie zadał Albrecht Wallenstein. Jego pułk odizolował lewe skrzydło armii powstańczej, zmuszając do ucieczki z lewego skrzydła protestantów, ściganych m.in. przez polski pułk lisowczyków pod dowództwem Stanisława Rusinowskiego.

Po obu stronach zginęło około 2 tysiące żołnierzy. Pragę pośpiesznie opuścił książę Fryderyk, tzw. „zimowy król”. Mimo udzielonej Czechom przez Niderlandy pomocy, Czesi przegrali z Ligą Katolicką. Przywódcy powstania zostali straceni, a ich majątki uległy konfiskacie, na rzecz kościoła katolickiego i arystokracji. Ludność czeska zmniejszyła się. Wielu ludzi musiało emigrować poza granice kraju. Habsburgowie zwyciężyli w Czechach i zaczęli stosować politykę terroru i brutalnej rekatolizacji.