Afera Dreyfusa - opracowanie

Afera Dreyfusa była długotrwałym procesem, mającym miejsce w latach 1894–1906. Zaangażowana była w niego głowa państwa, sądy, wojsko, jak również pisarze i cała opinia publiczna. Zaczęło się od niesprawiedliwego oskarżenia i nieumiejętności  przyznania się do błędu, a potem upartego zaprzeczania jakoby go popełniono; zakończyło się późną rehabilitacją. Dreyfus stał się symbolem - jego sprawa poruszyła zarówno Francję, jak i Europę. Gdy Emil Zola napisze list otwarty, zatytułowany „Oskarżam”, w którym stanie w obronie Drayfusa, zostanie skazany na więzienie i uniknie go jedynie dzięki szybkiemu wyjazdowi do Wielkiej Brytanii. Wcześniej pułkownik domagający się sprawiedliwości, a tym samym rehabilitacji Dreyfusa, zostanie zmuszony do przymusowego wyjazdu do Tunezji. Zamieszania zatem było sporo.

Alfred Dreyfus urodził się w roku 1859, zmarł w 1935. W roku 1894 był kapitanem. Został oskarżony o zdradę państwa - o przekazywanie ambasadzie Niemiec tajnych planów wojskowych armii francuskiej. Po procesie został skazany na dożywotnie zesłanie. Niebawem jednak sprawa się wyjaśniła i okazało się, iż to nie Dreyfus był winny. Wojsko jednak postanowiło nie zmieniać zdania, oznaczałoby to bowiem przyznanie się do popełnienia błędu. Musiano jednak zapłacić za pomyłkę - sprawa przedostała się do opinii publicznej, a tego władze wojskowe chciały najbardziej uniknąć. Na odwrót było jednak zbyt późno. Gdy niewinność kapitana była już oczywista, zebrał się sąd wojskowy. Był rok 1899. Sąd podtrzymał poprzedni wyrok, z tą różnicą, że zmniejszono karę do dziesięciu lat więzienia. We Francji emocje osiągnęły apogeum. W sprawę zaangażowały się wszystkie możliwe środowiska zarówno polityczne, jak i literackie. Dodatkowo Dreyfus był z pochodzenia Żydem, co sprowokowało tezy o antysemickim wydźwięku całej sprawy.

Kłótnie, spory i rozmowy na temat posiadanej przez armię władzy, nad którą nikt nie ma faktycznej kontroli trwały przez kolejne lata. Rehabilitacja Alfreda Dreyfusa nastąpiła dopiero w roku 1906.